Dag 12: Daglicht
Het was niet allemaal ramp en einde van de wereld, er waren ook goede leerzame momenten. En hieronder ga ik eentje met jullie mede delen, gratis. Ik wil tenslotte niet bekend staan als de bittere man op het internet.
Het is nog altijd vreemd om te moeten toegeven dat mijn afdeling (Geld), de enige afdeling was met enig niveau. We waren de enige mensen die een opleiding hadden (de manager van een andere afdeling was manager bij de Haringboer op haar vijftiende geweest... de Haringboer was haar vader. Meneer Pindakaas wilde een vrachtwagenchauffeur worden, maar was afgekeurd).
We waren allen ieder individueel dysfunctioneel. En bij elkaar waren we een circus. Ieder om zijn eigen speciale reden. Een van deze collegae, meneer Poepwantjes, gaan we hier bespreken. Geen van de overige twee ben ik trots op, maar ze waren in ieder geval niet Fransosia. Die reken ik bij de andere beestenbende. Evenals meneer Pindakaas. Dit waren echt drie andere mensen.
Er was een dag dat we het opeens over toiletpapier hadden. En meneer Poepwantjes sloeg de brug naar aambeien, en vandaar naar zijn bijnaam: Poepwantjes. Kijk, het zit zo. Bedrijven bespaarden graag geld op toiletpapier. De meeste bedrijven waar ik zat, had je het maar te doen met dat bruine, enkelvellerige spul. Meneer Poepwantjes had de oplossing hiervoor.
Je weet dat je toiletwater kan drinken, of niet? Het is gewoon schoon water, in een wat vieze pot. Zeker als je eerst gepoept had. Dat is bij mij toch zeker vaak het geval. Poep stinkt gewoon, het is een feit. En het komt ook overal. Onder de bril, op de bril, op je shirt. Weet ik veel. We hebben het nu niet over mij, maar over meneer Poepwantjes.
Hij legde dus uit, dat wc-water gewoon drinkwater is. Na het poepen, rolde hij zijn beide handen in lagen van het goedkope papier, en bij het doorspoelen hield hij zijn handen eronder het stromende water. Zo bevochtigde hij die doekjes/papieren wanten en kon hij zijn kontgat mee afvegen.
Ik was serieus even stil. Ook in mijn gedachten, dat is sinds mijn eerste levensjaar nooit gebeurt. Ik stopte gewoon even met leven, na het horen van deze techniek. Een volwassen man legde mij eerst uit dat hij last had van aambeiden, en daarna dat hij zijn rauwe billenregio met wc-water afdepte.
Vraag me niet hoe, maar hij liet mij dit maken van die natte wanten zien, op het toilet (#nohomo). Hij liet me zien hoe je jouw handen moest inwikkelen, en hoe je het onder een doorspoelend toilet moest houden. Het vegen, passeerde ik voor. Ik denk dat ik mijn blik hem zei, dat niet iedereen dit deed. En lichte paniek zette in. We zouden hier met niemand over praten. Niemand, en dat was dat...
Het is nog altijd vreemd om te moeten toegeven dat mijn afdeling (Geld), de enige afdeling was met enig niveau. We waren de enige mensen die een opleiding hadden (de manager van een andere afdeling was manager bij de Haringboer op haar vijftiende geweest... de Haringboer was haar vader. Meneer Pindakaas wilde een vrachtwagenchauffeur worden, maar was afgekeurd).
We waren allen ieder individueel dysfunctioneel. En bij elkaar waren we een circus. Ieder om zijn eigen speciale reden. Een van deze collegae, meneer Poepwantjes, gaan we hier bespreken. Geen van de overige twee ben ik trots op, maar ze waren in ieder geval niet Fransosia. Die reken ik bij de andere beestenbende. Evenals meneer Pindakaas. Dit waren echt drie andere mensen.
Er was een dag dat we het opeens over toiletpapier hadden. En meneer Poepwantjes sloeg de brug naar aambeien, en vandaar naar zijn bijnaam: Poepwantjes. Kijk, het zit zo. Bedrijven bespaarden graag geld op toiletpapier. De meeste bedrijven waar ik zat, had je het maar te doen met dat bruine, enkelvellerige spul. Meneer Poepwantjes had de oplossing hiervoor.
Je weet dat je toiletwater kan drinken, of niet? Het is gewoon schoon water, in een wat vieze pot. Zeker als je eerst gepoept had. Dat is bij mij toch zeker vaak het geval. Poep stinkt gewoon, het is een feit. En het komt ook overal. Onder de bril, op de bril, op je shirt. Weet ik veel. We hebben het nu niet over mij, maar over meneer Poepwantjes.
Hij legde dus uit, dat wc-water gewoon drinkwater is. Na het poepen, rolde hij zijn beide handen in lagen van het goedkope papier, en bij het doorspoelen hield hij zijn handen eronder het stromende water. Zo bevochtigde hij die doekjes/papieren wanten en kon hij zijn kontgat mee afvegen.
Ik was serieus even stil. Ook in mijn gedachten, dat is sinds mijn eerste levensjaar nooit gebeurt. Ik stopte gewoon even met leven, na het horen van deze techniek. Een volwassen man legde mij eerst uit dat hij last had van aambeiden, en daarna dat hij zijn rauwe billenregio met wc-water afdepte.
Vraag me niet hoe, maar hij liet mij dit maken van die natte wanten zien, op het toilet (#nohomo). Hij liet me zien hoe je jouw handen moest inwikkelen, en hoe je het onder een doorspoelend toilet moest houden. Het vegen, passeerde ik voor. Ik denk dat ik mijn blik hem zei, dat niet iedereen dit deed. En lichte paniek zette in. We zouden hier met niemand over praten. Niemand, en dat was dat...