Dag 4: Fransosia la Putain
Velen zullen normaal met mij oneens zijn. Maar net als de stelling van de eindeloos typende apen, komt er ook een keer iets nuttig uit mijn... getiep. Wauw... heb ik mijzelf even voor aap gezet...
Waar ik heen wil is: Frankrijk is een kutland. Ze denken dat ze patent op wijn, kaas en lol-hebben. En dat iedereen maar frans moet spreken, omdat het makkelijker is (voor hen), dat ze goede minnaars met grote piemels zijn, bla bla. Hun enige export is de franse taal, buiten dat hebben ze nul nut op de wereld.
Met tien triljoen Chinezen op de wereld, heb ik natuurlijk het geluk om een franse collega hebben. Bliksem slaat sneller twee keer op dezelfde plek. Fransosia la Putain was haar naam, en ze kon niet zoveel. Ze was al bijna 50, maar meneer Pindakaas, geheel tegen ieders verwachting, beschermde haar met zijn leven.
Wij als bedrijf hadden helemaal niks te zoeken in frankrijk. Dat land had de economie van een Afrikaans dorp. Maar volgens meneer Pindakaas was ze te duur om te ontslaan, wat vreemd is: begin van het jaar was de rest van haar collegas oneervol ontslagen. Vreemder nog: waarom pesten we haar niet weg, beetje wat je met mijn voorganger deed? Of wat je met mij probeert? Vreemd, vreemd, vreemd en geheel niet consistent...
We hielden dus een heel kantoorpand in frankrijk in leven voor 1 persoon? Waar we helemaal geen zaken in deden? En deze ene persoon kwam, zag en ging wanneer ze wilde. Een keer had ze de beleefdheid om te laten weten dat ze maandag en dinsdag vrij had, omdat ze vrijdagmiddag, na werk, in de file had gezeten. De maandag en dinsdag waren compensatie vond ze. Da's mooi, zeker omdat de rest van afdeling Geld net te horen hebben gekregen dat we de slavernij in verkocht waren (lees: Dag 3). Voor mevrouw gold dat gelukkig niet. Dat bepaalde ze zelf wel, ja?
Mevrouw la Putain mocht je ook niet met vragen lastig vallen. Ze moest namelijk ook haar kinderen van school halen, boodschappen doen, of terrasje pakken. Alle dingen die andere mensen ook graag hadden willen doen misschien, in plaats van tot 23:00 op kantoor zitten werken? En dan thuis weer verder? Je directe collegas?
Misschien moesten we gewoon harder werken, zodat we net als haar sneller klaar waren? Ze was altijd als eerste klaar, zei meneer Pindakaas. Daar konden we nog iets van leren. Dit betekende mogelijk twee dingen:
Ze kon je zo lekker lastig vallen met haar problemen. Mensen werden gevraagd rapporten voor haar te maken, dingen voor haar te uploaden, verklaren, boeken, etc. Ze deed echt helemaal niks, en dat terwijl er helemaal niks te doen viel. Zelfs dat kleine beetje schoof ze standaard op anderen af. Maar dan wel even een salaris van EUR 6.000 per maand willen opstrijken...
Waar ik heen wil is: Frankrijk is een kutland. Ze denken dat ze patent op wijn, kaas en lol-hebben. En dat iedereen maar frans moet spreken, omdat het makkelijker is (voor hen), dat ze goede minnaars met grote piemels zijn, bla bla. Hun enige export is de franse taal, buiten dat hebben ze nul nut op de wereld.
Met tien triljoen Chinezen op de wereld, heb ik natuurlijk het geluk om een franse collega hebben. Bliksem slaat sneller twee keer op dezelfde plek. Fransosia la Putain was haar naam, en ze kon niet zoveel. Ze was al bijna 50, maar meneer Pindakaas, geheel tegen ieders verwachting, beschermde haar met zijn leven.
Wij als bedrijf hadden helemaal niks te zoeken in frankrijk. Dat land had de economie van een Afrikaans dorp. Maar volgens meneer Pindakaas was ze te duur om te ontslaan, wat vreemd is: begin van het jaar was de rest van haar collegas oneervol ontslagen. Vreemder nog: waarom pesten we haar niet weg, beetje wat je met mijn voorganger deed? Of wat je met mij probeert? Vreemd, vreemd, vreemd en geheel niet consistent...
We hielden dus een heel kantoorpand in frankrijk in leven voor 1 persoon? Waar we helemaal geen zaken in deden? En deze ene persoon kwam, zag en ging wanneer ze wilde. Een keer had ze de beleefdheid om te laten weten dat ze maandag en dinsdag vrij had, omdat ze vrijdagmiddag, na werk, in de file had gezeten. De maandag en dinsdag waren compensatie vond ze. Da's mooi, zeker omdat de rest van afdeling Geld net te horen hebben gekregen dat we de slavernij in verkocht waren (lees: Dag 3). Voor mevrouw gold dat gelukkig niet. Dat bepaalde ze zelf wel, ja?
Mevrouw la Putain mocht je ook niet met vragen lastig vallen. Ze moest namelijk ook haar kinderen van school halen, boodschappen doen, of terrasje pakken. Alle dingen die andere mensen ook graag hadden willen doen misschien, in plaats van tot 23:00 op kantoor zitten werken? En dan thuis weer verder? Je directe collegas?
Misschien moesten we gewoon harder werken, zodat we net als haar sneller klaar waren? Ze was altijd als eerste klaar, zei meneer Pindakaas. Daar konden we nog iets van leren. Dit betekende mogelijk twee dingen:
- Meneer Pindakaas was zeer waarschijnlijk echt onnatuurlijk dom.
- Meneer Pindakaas wist dondersgoed dat die franse snol geen flikker uitvoerde.
Ze kon je zo lekker lastig vallen met haar problemen. Mensen werden gevraagd rapporten voor haar te maken, dingen voor haar te uploaden, verklaren, boeken, etc. Ze deed echt helemaal niks, en dat terwijl er helemaal niks te doen viel. Zelfs dat kleine beetje schoof ze standaard op anderen af. Maar dan wel even een salaris van EUR 6.000 per maand willen opstrijken...