Dag 6: Wat is 4 miljoen op een mensenleven?
PMS is duidelijk niet grappig. Zelfs het internet is het daar mee eens. Ik heb al beschreven in wat voor ermbarmelijke mensomgeving ik moest verkeren. En dan nog PMS erbij. Rillingen lopen nog over mijn rug. Het is voorzichtig oraal seks moeten hebben met een hogerige haai. In een neerstortend vliegtuig dat in de fik staat, terwijl de wereld vergaat.
En dan hebben we nog meneer Pindakaas. PMS was heel makkelijk, volgens hem (iets dat ik dagelijks te horen moest krijgen). Toen hij het deed was hij binnen vijf minuten klaar. Hier komt de nodige uitdaging...
Tijdens PMS moest je van alles en nog wat voor jezelf, en voornamelijk voor de anderen, doen. Dat was een wandelende hel op zich. Dan was het overwerken nog een paradijs van rust. Wederom, als rust in brand stond, terwijl de wereld bezig was te vergaan. Die man maakte een carriere van liegen, heeft nooit een PMS gedaan, en zeker niet op tijd.
Wat blijkt achteraf. Mijn portfolio, wat ik moest beheren, bleek een mengsel van vergif te zijn. Het waren drie hopeloos kapotgemaakte accounts. Ze waren jaren geleden verkeerd opgezet, beheerd, door verschillende oetlullen, vol constructies en wat nog meer. Dat terzijde.
Dus PMS en Pindakaas. Focus. In mijn eerste PMS, wat tegelijk mijn eerste werkweek was, recht op de deadline zelf, het was reeds 21:00. Komt die sukkel bij de printer en heel nonchalent: "En, heb je iets vreemds opgemerkt?". Met die vieze gemaakte lach, die zei dat hij duidelijk iets had misdaan. De hele week zie je die man niet, en dan dit. Stront is aan de knikker. "Nou...", ja ik had iets vreemds gezien. Zo een letterlijk 4 miljoen dingen. "Laat me maar weten als je het weet. Het moet wel vandaag af", onderbrak hij de "nou". En daarna iets dat toen hij het deed dat het sneller ging. Net als bij Fransosia.
Lang verhaal kort. De hele week heeft hij kennelijk achter mijn rug om in mijn accounts, door anderen (die er niks te zoeken hadden, zoals de schoonmaker) allerlei rekeningen en transacties laten opzetten en uitvoeren, welke geen van allen klopten achteraf. Dit alles moest een bedrag van 4 miljoen van een van mijn accounts naar een Afrikaans account overzetten. Dat laatste is hem gelukt. Geld is weg, in de onsterfelijke woorden van afdeling DOM. Maar het hele traject ernaar was alleen bij hem bekend. En de fouten die onderweg door anderen zijn gemaakt, dat geklooi in mijn account. Dat kwam dus rond die 21:00.
En, nog mooier, omdat hij zelf en anderen een paar keer eerst verkeerde rekeningen en transacties hebben verricht, was er een onnavolgbare klerezooi ontstaan waar die 4 miljoen overal en nergens, dubbel en misschien nog een paar keer blanco gecrediteerd is. En daarover weer een credit. En de documenten daarover? Het is Afrika, daar doen ze niet aan documenten. Wat. De. Actuele. Fuck.
En dan hebben we nog meneer Pindakaas. PMS was heel makkelijk, volgens hem (iets dat ik dagelijks te horen moest krijgen). Toen hij het deed was hij binnen vijf minuten klaar. Hier komt de nodige uitdaging...
Tijdens PMS moest je van alles en nog wat voor jezelf, en voornamelijk voor de anderen, doen. Dat was een wandelende hel op zich. Dan was het overwerken nog een paradijs van rust. Wederom, als rust in brand stond, terwijl de wereld bezig was te vergaan. Die man maakte een carriere van liegen, heeft nooit een PMS gedaan, en zeker niet op tijd.
Wat blijkt achteraf. Mijn portfolio, wat ik moest beheren, bleek een mengsel van vergif te zijn. Het waren drie hopeloos kapotgemaakte accounts. Ze waren jaren geleden verkeerd opgezet, beheerd, door verschillende oetlullen, vol constructies en wat nog meer. Dat terzijde.
Dus PMS en Pindakaas. Focus. In mijn eerste PMS, wat tegelijk mijn eerste werkweek was, recht op de deadline zelf, het was reeds 21:00. Komt die sukkel bij de printer en heel nonchalent: "En, heb je iets vreemds opgemerkt?". Met die vieze gemaakte lach, die zei dat hij duidelijk iets had misdaan. De hele week zie je die man niet, en dan dit. Stront is aan de knikker. "Nou...", ja ik had iets vreemds gezien. Zo een letterlijk 4 miljoen dingen. "Laat me maar weten als je het weet. Het moet wel vandaag af", onderbrak hij de "nou". En daarna iets dat toen hij het deed dat het sneller ging. Net als bij Fransosia.
Lang verhaal kort. De hele week heeft hij kennelijk achter mijn rug om in mijn accounts, door anderen (die er niks te zoeken hadden, zoals de schoonmaker) allerlei rekeningen en transacties laten opzetten en uitvoeren, welke geen van allen klopten achteraf. Dit alles moest een bedrag van 4 miljoen van een van mijn accounts naar een Afrikaans account overzetten. Dat laatste is hem gelukt. Geld is weg, in de onsterfelijke woorden van afdeling DOM. Maar het hele traject ernaar was alleen bij hem bekend. En de fouten die onderweg door anderen zijn gemaakt, dat geklooi in mijn account. Dat kwam dus rond die 21:00.
En, nog mooier, omdat hij zelf en anderen een paar keer eerst verkeerde rekeningen en transacties hebben verricht, was er een onnavolgbare klerezooi ontstaan waar die 4 miljoen overal en nergens, dubbel en misschien nog een paar keer blanco gecrediteerd is. En daarover weer een credit. En de documenten daarover? Het is Afrika, daar doen ze niet aan documenten. Wat. De. Actuele. Fuck.