Deeltjesversnellers, iets met toekomst of zo 2011?
Piet zat te denken, wat Sint... Hey, was dat een? Nieuwsgierig als Pieten zijn aangelegd, huppelde Hete Piet naar het voorwerpje toe. Verrek, het was echt een kruidnootje! Voordat iemand het van hem kon afpakken, deed hij snel nom nom nom...
Hete Piet vroeg zich niet af met welke bedoelin... Hey, verrek, nog eentje! Met een briefje! "Volg het kruidnotenspoor", nou, dat hoefde je deze Piet niet twee keer te vertellen.
Al knabbelend geraakte Hete Piet in een lange donkere gang. Maar het laatste nootje was het lekkerst...
IIIEEEE BOEM! Was dat een deur? "Hallo?", lachte Piet nerveus. Waar was dat verdomde licht? Met doffe knallen ging er een rits lampen aan. Bom. Bom. Bom.
"Oh oh...", merkte Piet op. Dit kon niet juist zijn.
"Hallo, Piet", kwam het uit de speakers. Het was de heilige Sint!
"Sint!", Piet voelde tranen opkomen. Of die van geluk waren, zien we later wel. "Sint, met alle respect, wat in grutjesnaam is dit!".
"Dat...", begon Sint, "Dat weet Sint ook niet. Maar, dat gaan we uitzoeken".
Sint werd ook al een dagje ouder. Hij poepte soms in zijn jurk. "Ik vergeef u, maar laat me nu eruit", werd er gesnikt.
In de verte werd iets opgestart.
"Godverredomme, Sint!", schreeuwde Hete Piet zonder manieren, "Druk niet op...". En de rest was een onverstaanbare schreeuw.
Hete Piet zat in een benarde situatie. Natuurkundigen noemen het een singulariteit. Hete Piets lichaam zat vast. In tijd! Daarbij komt nog dat de aangenomen positie niet de meest flateuze positie was die Hete Piet ooit aangenomen had; een soort van staande poep-pose met een gezicht bevroren in verbazing-/schreeuwmodus.
Om het helemaal compleet te maken, voelde Hete Piet hoe onzichtbare natuurkrachten een partijtje anusje-rek-je speelde met zijn derriere extra-ordinaire. Ze trokken aan alle kanten, maar Hete Piets elastique fantastique knapte niet, en Piet wist niet of dit goed was.
Poep begon Hete Piets "geheime plek" te verlaten. "Oh nee!!!", dacht Hete Piet, maar te laat. Het was eerst een beetje, maar algauw was het heel wat veel meer. Keuteltjes werden hele kanonsballen. En ze voelden als een regen van vuistslagen op zijn gezicht. Dat heb je met dingen die met de snelheid van het licht je reet verlieten, en versneld door een ronde tunnel heen werd geblazen, terug je gezicht in. Dat, was... de kringloop van het leven. En de tikki masala van gisteravond.
Boven het geloei van tijd en ruimte dat sneller de snelheid van licht door de LHC werd geblazen, hoorde Hete Piet de Sint. "Euh, Hete Piet, laten we kijken wat dit knopje doet". Meestal was Hete Piet vastgebonden als Sint dat zei.
En waren ze allbei naakt.
En stond Sint achter hem.
Ditmaal stond er "INTERDIMENSIONALE REETPOORT" op het knopje.
Nog voordat Hete Piet "JE WAAGT HET NIET, OUWE SCHEETSNUIVENDE KANKERGEK!!!" kon schreeuwen, klonk er een luide scheet. En floep. Dat was het einde van Hete Piet.
De LHC vertraagde zijn motoren, na zijn functie vervult te hebben. Er was geen spoor meer van Hete Piet te vinden. Alleen een vreemd bruin muntje viel al draaiende op de vloer. Sint raapte deze op. Het muntje had veel weg van iets bekends. Iets waar Sint vaker zijn vinger op had gelegd. Maar het was niks speciaals, dus Sint haalde alleen zijn schouders op.
"Harro?", klonk het door de gangen. En Sint zat alweer achter het bedieningspaneel. Wetenschap wachtte op niemand...
THE END
Hete Piet vroeg zich niet af met welke bedoelin... Hey, verrek, nog eentje! Met een briefje! "Volg het kruidnotenspoor", nou, dat hoefde je deze Piet niet twee keer te vertellen.
Al knabbelend geraakte Hete Piet in een lange donkere gang. Maar het laatste nootje was het lekkerst...
IIIEEEE BOEM! Was dat een deur? "Hallo?", lachte Piet nerveus. Waar was dat verdomde licht? Met doffe knallen ging er een rits lampen aan. Bom. Bom. Bom.
"Oh oh...", merkte Piet op. Dit kon niet juist zijn.
"Hallo, Piet", kwam het uit de speakers. Het was de heilige Sint!
"Sint!", Piet voelde tranen opkomen. Of die van geluk waren, zien we later wel. "Sint, met alle respect, wat in grutjesnaam is dit!".
"Dat...", begon Sint, "Dat weet Sint ook niet. Maar, dat gaan we uitzoeken".
Sint werd ook al een dagje ouder. Hij poepte soms in zijn jurk. "Ik vergeef u, maar laat me nu eruit", werd er gesnikt.
In de verte werd iets opgestart.
"Godverredomme, Sint!", schreeuwde Hete Piet zonder manieren, "Druk niet op...". En de rest was een onverstaanbare schreeuw.
Hete Piet zat in een benarde situatie. Natuurkundigen noemen het een singulariteit. Hete Piets lichaam zat vast. In tijd! Daarbij komt nog dat de aangenomen positie niet de meest flateuze positie was die Hete Piet ooit aangenomen had; een soort van staande poep-pose met een gezicht bevroren in verbazing-/schreeuwmodus.
Om het helemaal compleet te maken, voelde Hete Piet hoe onzichtbare natuurkrachten een partijtje anusje-rek-je speelde met zijn derriere extra-ordinaire. Ze trokken aan alle kanten, maar Hete Piets elastique fantastique knapte niet, en Piet wist niet of dit goed was.
Poep begon Hete Piets "geheime plek" te verlaten. "Oh nee!!!", dacht Hete Piet, maar te laat. Het was eerst een beetje, maar algauw was het heel wat veel meer. Keuteltjes werden hele kanonsballen. En ze voelden als een regen van vuistslagen op zijn gezicht. Dat heb je met dingen die met de snelheid van het licht je reet verlieten, en versneld door een ronde tunnel heen werd geblazen, terug je gezicht in. Dat, was... de kringloop van het leven. En de tikki masala van gisteravond.
Boven het geloei van tijd en ruimte dat sneller de snelheid van licht door de LHC werd geblazen, hoorde Hete Piet de Sint. "Euh, Hete Piet, laten we kijken wat dit knopje doet". Meestal was Hete Piet vastgebonden als Sint dat zei.
En waren ze allbei naakt.
En stond Sint achter hem.
Ditmaal stond er "INTERDIMENSIONALE REETPOORT" op het knopje.
Nog voordat Hete Piet "JE WAAGT HET NIET, OUWE SCHEETSNUIVENDE KANKERGEK!!!" kon schreeuwen, klonk er een luide scheet. En floep. Dat was het einde van Hete Piet.
De LHC vertraagde zijn motoren, na zijn functie vervult te hebben. Er was geen spoor meer van Hete Piet te vinden. Alleen een vreemd bruin muntje viel al draaiende op de vloer. Sint raapte deze op. Het muntje had veel weg van iets bekends. Iets waar Sint vaker zijn vinger op had gelegd. Maar het was niks speciaals, dus Sint haalde alleen zijn schouders op.
"Harro?", klonk het door de gangen. En Sint zat alweer achter het bedieningspaneel. Wetenschap wachtte op niemand...
THE END