Intermezzo's intermezzo: Yo, ho ho, en een glas Melk
Het was een warme, nay, hete zomerse dag. Iedereen die dacht een beetje man met enige degelijkheid te zijn, bleef binnen. Het is deze realisatie, die het kaf van het koren scheidt. De helden van de ziekelijke perverselingen die lachend naar zeep duiken in elke openbare wasruimte. Echte mannen bedekken zichzelf, niemand wilt ze zien. Spinneman, Badman, Poesjesman, zij weten het. Die homo's in hun speedo's op het strand, not so much. Geloof me, niemand keek Baywatch voor de Hasselhoff.
Maar voor Emily was het de perfecte dag om haar cut off jeans aan te doen. En dat ding dat vrouwen doen met die houthakkers-shirts (dit is voor jou Kippfest - red.)
"Ga je weer naar de car wash?", vroeg Rory onschuldig terwijl ze in haar badje zat.
"Nee, gekkie. Ik ga naar werk", antwoordde Emily.
"Je hebt me nooit verteld wat je doet"
"Je hebt het ook nog nooit gevraagd"
"Oh ja... ok, zie je zo! Ik moet je nog een geheimpje vertellen dan!"
Er werd gezwaaid, gezoend, en gepetst.
En zo liep Emily over straat. Dingen hoeven niet altijd zo moeilijk te zijn, alleen om indruk te maken. "Tringelingeling", deed het belletje boven de deur van de Melkbar, de komst van Emily aankondigend. Lana kwam van achter, tevoorschijn. Haar handen nog in een doek afdrogend. "Hey, Emily", zei de zwartharige brunette (jongen, ik weet toch niks van kleur. Het zit tussen zwart en wit in, en het is niet grijs. Wat wil je nu precies van mij? - Marhime).
"Ik was net alles aan het klaar leggen voor je", Lana had een schort over haar leggings en wijde shirt aan. En zo een doek, in haar haren, wat haar die professionele look gaf. Ze gaven elkaar een zoen over de toonbank. De zon leek een stukje harder te schijnen op een al mooie dag. "Hebben ze er een beetje zin in?", vroeg Lana aan Emily, terwijl ze samen naar achter liepen, waar alleen het personeel komen mocht.
De achterkant leidde naar een donkere gang. Het is niet zo eng als je de weg een beetje kende. Het was redelijk smal, maar te doen. Zeker als er net schoongemaakt was. Dan gleed je er doorheen. Je was er zo in en uit, bij die achterkant. Wat was toch het werk wat Emily deed?
Achterin eindigde in een kleine krappe kamer, met apparaten en een stoelachtige constructie in het midden. Emily zat haarzelf neer op de leren zitstoel. "Is het goed als ik mijn broekje uitdoe?", vroeg ze. Is suiker zoet? (ik weiger deze discussie opnieuw te voeren - Marhime). Lana had ondertussen leren handschoenen, een spatvrije schort met loden platen erin verwerkt en een gasmasker aangedaan. Er werd aan knopjes gedraaid op de apparaten.
Even later kwam Lana alleen boven. In haar eerste outfit. De eerste klanten stonden al voor de Melkbar geduldig te wachten. Ze deed de deur met een glimlach open. De mensenmassa vulde al snel de Melkbar op. De oude man aan de counter was een vaste klant. "Het gebruikelijke?", vroeg Lana vriendelijk. De oude man knikte en smakte luid zijn lippen. De melkmachine vulde langzaam, met ritmische stoten het glas met dat andere witte goud. "Het moet nog opstarten", verzekerde Lana haar klanten. "Splut, splut, splut", deed the machine rustig. De Melkbar was geopend...
Maar voor Emily was het de perfecte dag om haar cut off jeans aan te doen. En dat ding dat vrouwen doen met die houthakkers-shirts (dit is voor jou Kippfest - red.)
"Ga je weer naar de car wash?", vroeg Rory onschuldig terwijl ze in haar badje zat.
"Nee, gekkie. Ik ga naar werk", antwoordde Emily.
"Je hebt me nooit verteld wat je doet"
"Je hebt het ook nog nooit gevraagd"
"Oh ja... ok, zie je zo! Ik moet je nog een geheimpje vertellen dan!"
Er werd gezwaaid, gezoend, en gepetst.
En zo liep Emily over straat. Dingen hoeven niet altijd zo moeilijk te zijn, alleen om indruk te maken. "Tringelingeling", deed het belletje boven de deur van de Melkbar, de komst van Emily aankondigend. Lana kwam van achter, tevoorschijn. Haar handen nog in een doek afdrogend. "Hey, Emily", zei de zwartharige brunette (jongen, ik weet toch niks van kleur. Het zit tussen zwart en wit in, en het is niet grijs. Wat wil je nu precies van mij? - Marhime).
"Ik was net alles aan het klaar leggen voor je", Lana had een schort over haar leggings en wijde shirt aan. En zo een doek, in haar haren, wat haar die professionele look gaf. Ze gaven elkaar een zoen over de toonbank. De zon leek een stukje harder te schijnen op een al mooie dag. "Hebben ze er een beetje zin in?", vroeg Lana aan Emily, terwijl ze samen naar achter liepen, waar alleen het personeel komen mocht.
De achterkant leidde naar een donkere gang. Het is niet zo eng als je de weg een beetje kende. Het was redelijk smal, maar te doen. Zeker als er net schoongemaakt was. Dan gleed je er doorheen. Je was er zo in en uit, bij die achterkant. Wat was toch het werk wat Emily deed?
Achterin eindigde in een kleine krappe kamer, met apparaten en een stoelachtige constructie in het midden. Emily zat haarzelf neer op de leren zitstoel. "Is het goed als ik mijn broekje uitdoe?", vroeg ze. Is suiker zoet? (ik weiger deze discussie opnieuw te voeren - Marhime). Lana had ondertussen leren handschoenen, een spatvrije schort met loden platen erin verwerkt en een gasmasker aangedaan. Er werd aan knopjes gedraaid op de apparaten.
Even later kwam Lana alleen boven. In haar eerste outfit. De eerste klanten stonden al voor de Melkbar geduldig te wachten. Ze deed de deur met een glimlach open. De mensenmassa vulde al snel de Melkbar op. De oude man aan de counter was een vaste klant. "Het gebruikelijke?", vroeg Lana vriendelijk. De oude man knikte en smakte luid zijn lippen. De melkmachine vulde langzaam, met ritmische stoten het glas met dat andere witte goud. "Het moet nog opstarten", verzekerde Lana haar klanten. "Splut, splut, splut", deed the machine rustig. De Melkbar was geopend...