Hoofdstuk 1: Tieten, Kont, en Mammie
"Wil je anders even aan mijn borsten zitten?", vroeg Emily om haar moed in te spreken. Rory schrok op, "Wat? Nee".
"Het mag wel, hoor. Hier, ik begin wel eerst. Dan is het mijn schuld", de blondine Ienemienemutte haar borsten. Welke borst zou de gelukkige worden?
"Emily, stop", merk op dat er geen uitroepteken gebruikt wordt. De vrouwen van Gilmore klinken altijd zo stout. En Rory was de reden dat nee een ja is.
"Ik pestte je maar, kleine Rory" lachte Emily. Ze trok haar vriendin op het bed, naar haar toe, en aaide haar over haar bolletje. Rory keek haar met haar puppy-oogjes aan en puilde haar onderlipje. De hele situatie vroeg om een kusje.
Alles vergeven en vergeten nu, voor zover dit bij Rory Gilmore nodig was.
"Hey, maarre, Rory", fluisterde Emily in haar oor, "Wat nou als de wereld vergaan is, en jij hebt de taak om te herpopuleren. Zou je dan mijn linker- of mijn rechterborst kiezen?".
Rory was speciaal. En dan bedoel ik niet 'groot voorhoofd, ogen dicht op elkaar'-speciaal. Ik bedoel: ze nagde niet het leven uit je ballen. Ze heeft er gewoon het gezicht niet voor. Dat en omdat ik denk dat ze makkelijk in bed te krijgen is. Speciaal dus.
"Fijn", gaf ze toe, "De linker".
"Goed... huh?! Waarom niet de rechter, wat is er mis met de rechter?!", Emily was toch wel een beetje pure ernst.
"Omdat je rechterborst lekt"
"Dat... is waar".
"Ha"
Rory deed een overwinningsdansje, en Emily gunde het haar. Maar haar top moest uit. Rory stopte met swingen, "Emily... grutjes", bracht ze uit, en deed zogenaamd een poging haar ogen te bedekken.
"Wat, dit?", de top was uit.
Een bevestigende blik werd geworpen, en de blondine deed braaf haar top weer aan. Stilte.
"Waar was dat goed voor?"
"Ik wou me vandaag nog om kleden, maar als het niet van mijn dominatrix mag..."
"Oh", verontschuldigde Rory zich, "Ga je... ergens heen?".
"Ik heb met Ephram afgesproken"
"Ephram?", bracht Rory uit, en het volgende gedeelte geluidloos: "De campus-homo?".
Emily gebaarde haar dichterbij te komen, en kletste Rory's strakke billetjes aan. Ze waren de juiste vorm, stevig doch vlezig en schudden precies 0,3 seconde na. Goddem.
Een langzame stille 'au' volgde. Rory masseerde de pijnlijke plek, "Sorry...". Ze voelde zich toch wat onaardig, en dat de mini-spanking totaal gepast was.
"Emily boos?", probeerde ze voorzichtig. Natuurlijk niet. Dus, on met de girly talk.
"Ben je vanavond thuis?", vroeg Rory.
"Denk het wel. Ik ga alleen even wat meisjespraat doen. En inkopen doen. En Titanic kijken. En...".
"Oh! Poep! Melk!".
"Oeh, klinkt kinky, Rory. Wanneer..."
"Nee. Ik moet een pak melk halen. Goed dat je me eraan herinnert".
"Maar je drinkt toch geen melk? Je zei dat je er zo van moest poepen?"
"Eh, ja. Nou, doeg. Zie je vanavond", en ze namen afscheid.
"Veel geluk bij je moeder", zwaaide Emily Speedy Gonzalez nog na.
(Even later)
Boing! En Rory viel op haar perzikjes. Haar tweede langzame en stille 'au' van vandaag volgde. Minder stil was haar mobiele telefoon: "Schatje? Praat tegen mammie".
"Ik ben hier, mam", zuchtte Rory, "Ik was even op me poo-poo gevallen".
"Maar waarom?"
"Waarom waarom?", sprak ze dapper tegen. Nooit moeders tegenspreken. Daar kan niks goed van komen.
"Oh mijn god", kirde haar moeder, "Laat me raden. Je was naar vieze gleuven aan het kijken, en vergat de lantarenpaal voor je?". Rory was compleet stumped. Hoe...
"Oh, de melk! Hoe is de..."
"De melk is OK, mam", en ze hield het pak meisjesachtig zwak omhoog. Niet dat haar moeder het door de telefoon kan zien of zo. Haar moeder ratelde rustig verder.
"Ik ben zo blij. Mijn kleine meisje is lesbisch. Iiiiieeee!"
"Mamma, denk aan je hart..."
"Ik bedoel, ergens was het wel duidelijk. Je plast nog in bed. Je zuigt in je slaap op je..."
"Mamma, stop. Alsjeblieft", Rory kende de lijst beschamende dingen maar al te goed.
"Mag ik het oma vertellen?"
"Mam! Nee"
"Toe?"
"Doe alsjeblieft niks tot ik thuis kom"
"Maar ik ben inkopen aan het doen!"
"Doe dat, maar verder niks"
"Oh, okay", het klonk beteuterd. "Saaie piet", was haar moeders natrap.
"Beloof het, mam"
"Beloofd"
"Zie je vanavond"
"Ja, doei!". Moeder Gilmore, blblbl!
"Het mag wel, hoor. Hier, ik begin wel eerst. Dan is het mijn schuld", de blondine Ienemienemutte haar borsten. Welke borst zou de gelukkige worden?
"Emily, stop", merk op dat er geen uitroepteken gebruikt wordt. De vrouwen van Gilmore klinken altijd zo stout. En Rory was de reden dat nee een ja is.
"Ik pestte je maar, kleine Rory" lachte Emily. Ze trok haar vriendin op het bed, naar haar toe, en aaide haar over haar bolletje. Rory keek haar met haar puppy-oogjes aan en puilde haar onderlipje. De hele situatie vroeg om een kusje.
Alles vergeven en vergeten nu, voor zover dit bij Rory Gilmore nodig was.
"Hey, maarre, Rory", fluisterde Emily in haar oor, "Wat nou als de wereld vergaan is, en jij hebt de taak om te herpopuleren. Zou je dan mijn linker- of mijn rechterborst kiezen?".
Rory was speciaal. En dan bedoel ik niet 'groot voorhoofd, ogen dicht op elkaar'-speciaal. Ik bedoel: ze nagde niet het leven uit je ballen. Ze heeft er gewoon het gezicht niet voor. Dat en omdat ik denk dat ze makkelijk in bed te krijgen is. Speciaal dus.
"Fijn", gaf ze toe, "De linker".
"Goed... huh?! Waarom niet de rechter, wat is er mis met de rechter?!", Emily was toch wel een beetje pure ernst.
"Omdat je rechterborst lekt"
"Dat... is waar".
"Ha"
Rory deed een overwinningsdansje, en Emily gunde het haar. Maar haar top moest uit. Rory stopte met swingen, "Emily... grutjes", bracht ze uit, en deed zogenaamd een poging haar ogen te bedekken.
"Wat, dit?", de top was uit.
Een bevestigende blik werd geworpen, en de blondine deed braaf haar top weer aan. Stilte.
"Waar was dat goed voor?"
"Ik wou me vandaag nog om kleden, maar als het niet van mijn dominatrix mag..."
"Oh", verontschuldigde Rory zich, "Ga je... ergens heen?".
"Ik heb met Ephram afgesproken"
"Ephram?", bracht Rory uit, en het volgende gedeelte geluidloos: "De campus-homo?".
Emily gebaarde haar dichterbij te komen, en kletste Rory's strakke billetjes aan. Ze waren de juiste vorm, stevig doch vlezig en schudden precies 0,3 seconde na. Goddem.
Een langzame stille 'au' volgde. Rory masseerde de pijnlijke plek, "Sorry...". Ze voelde zich toch wat onaardig, en dat de mini-spanking totaal gepast was.
"Emily boos?", probeerde ze voorzichtig. Natuurlijk niet. Dus, on met de girly talk.
"Ben je vanavond thuis?", vroeg Rory.
"Denk het wel. Ik ga alleen even wat meisjespraat doen. En inkopen doen. En Titanic kijken. En...".
"Oh! Poep! Melk!".
"Oeh, klinkt kinky, Rory. Wanneer..."
"Nee. Ik moet een pak melk halen. Goed dat je me eraan herinnert".
"Maar je drinkt toch geen melk? Je zei dat je er zo van moest poepen?"
"Eh, ja. Nou, doeg. Zie je vanavond", en ze namen afscheid.
"Veel geluk bij je moeder", zwaaide Emily Speedy Gonzalez nog na.
(Even later)
Boing! En Rory viel op haar perzikjes. Haar tweede langzame en stille 'au' van vandaag volgde. Minder stil was haar mobiele telefoon: "Schatje? Praat tegen mammie".
"Ik ben hier, mam", zuchtte Rory, "Ik was even op me poo-poo gevallen".
"Maar waarom?"
"Waarom waarom?", sprak ze dapper tegen. Nooit moeders tegenspreken. Daar kan niks goed van komen.
"Oh mijn god", kirde haar moeder, "Laat me raden. Je was naar vieze gleuven aan het kijken, en vergat de lantarenpaal voor je?". Rory was compleet stumped. Hoe...
"Oh, de melk! Hoe is de..."
"De melk is OK, mam", en ze hield het pak meisjesachtig zwak omhoog. Niet dat haar moeder het door de telefoon kan zien of zo. Haar moeder ratelde rustig verder.
"Ik ben zo blij. Mijn kleine meisje is lesbisch. Iiiiieeee!"
"Mamma, denk aan je hart..."
"Ik bedoel, ergens was het wel duidelijk. Je plast nog in bed. Je zuigt in je slaap op je..."
"Mamma, stop. Alsjeblieft", Rory kende de lijst beschamende dingen maar al te goed.
"Mag ik het oma vertellen?"
"Mam! Nee"
"Toe?"
"Doe alsjeblieft niks tot ik thuis kom"
"Maar ik ben inkopen aan het doen!"
"Doe dat, maar verder niks"
"Oh, okay", het klonk beteuterd. "Saaie piet", was haar moeders natrap.
"Beloof het, mam"
"Beloofd"
"Zie je vanavond"
"Ja, doei!". Moeder Gilmore, blblbl!