Hoofdstuk 16: Helemaal het Einde
De wedstrijd eindigde in 42 tegen Lana, maar wie loopt er trots en naakt uit het publieke toilet? Niet die 42 anderen, nee. Ze hebben haar laten zweten en bloeden, maar als je van ze houdt, moet je ze laten gaan. Ook al moest Lana ze wel twee keer laten gaan. En de borstel gebruiken, gaan zullen ze!
"Pfff", en ze plofte op een van de leren bankjes neer in de Melkbar. Dit was het moment waar ze ontdekte wat ze precies vergeten was; vegen. Gelukkig bood haar bezweette naaktheid enige houvast, wat haar van een genante uitglijsituatie van de bank over de vloer bespaarde.
De schoonmaker kwam morgen weer. Het was dan ook niet de eerste keer. De Melkbar was altijd zo rustig na sluitingstijd. Lana sloot haar ogen dicht, en fantaseerde over de hoeveelheden seks, welke rondom haar heen nu op dit moment plaatsvond. "Zouden sommigen aan haar denken?", vroeg ze zich af. Lana liep naar de grote raam aan de voorkant. Niemand zou nu toch op straat zijn? "Rory", fluisterde ze de nacht in. Het glas stoomde op. Rory zou misschien aan haar denken, nu ze haar seksualiteit gevonden had. Deze gedachte maakte Lana een beetje blij van binnen.
De raam was verfrissend koel. Lana wilde haar hele voor- en achterkant tegen aan willen drukken. Het viel haar op wat een dikke mist er buiten hing. Die was er eerst toch niet?
Wat rook die mist raar. En wat was die mist een beetje grijsgroenig. Lana rook aan haarzelf. Het was niet haar poep. Iedereen herkent zijn eigen melange, en dit was niet die van haar. Subtiele vleugjes melk, van verschillende jaren waren erin vermengd. Lana bespeurde ook een kleine hint van vanille erin.
Angst. Overweldigende angst. Lana deinsde achteruit, landend op haar bipsen. Het geluid van een naderende koets viel haar nu pas op. Daar, in het licht van een eenzame lantarenpaal verscheen het. "Rory!", merkte Lana verschrikt op. Haar hand voor de mond slaand. Daar verscheen Rory, het buurmeisje van allen, met achter haar... de oudere versie van haar! En daar achter, de nog oudere versie van haar! Maar dan niet naakt. Zonder ballgags, of buttplugs. Haar maag niet volgepompt met liters melk, die bij elke stap in een straaltje en met een pijnlijk geluidje het lichaam beetje bij beetje verliet (als een goed verhaal - Marhime).
Oma Rorelai, Lana besloot haar zo te noemen, kakelde op haar podium, voorgetrokken door haar dochters. Triompfantelijke poses aannemende, in haar te strakke latex-pakje. "Wat is dit voor een waanzin?", dacht Lana bij haarzelf.
"Dit is...", werd er achter haar gekraakt. Lana merkte dat ze niet alleen in de Melkbar was. Twee schaduwen stonden achter haar. "Dit is...", vervolgde een van de twee,
"Pfff", en ze plofte op een van de leren bankjes neer in de Melkbar. Dit was het moment waar ze ontdekte wat ze precies vergeten was; vegen. Gelukkig bood haar bezweette naaktheid enige houvast, wat haar van een genante uitglijsituatie van de bank over de vloer bespaarde.
De schoonmaker kwam morgen weer. Het was dan ook niet de eerste keer. De Melkbar was altijd zo rustig na sluitingstijd. Lana sloot haar ogen dicht, en fantaseerde over de hoeveelheden seks, welke rondom haar heen nu op dit moment plaatsvond. "Zouden sommigen aan haar denken?", vroeg ze zich af. Lana liep naar de grote raam aan de voorkant. Niemand zou nu toch op straat zijn? "Rory", fluisterde ze de nacht in. Het glas stoomde op. Rory zou misschien aan haar denken, nu ze haar seksualiteit gevonden had. Deze gedachte maakte Lana een beetje blij van binnen.
De raam was verfrissend koel. Lana wilde haar hele voor- en achterkant tegen aan willen drukken. Het viel haar op wat een dikke mist er buiten hing. Die was er eerst toch niet?
Wat rook die mist raar. En wat was die mist een beetje grijsgroenig. Lana rook aan haarzelf. Het was niet haar poep. Iedereen herkent zijn eigen melange, en dit was niet die van haar. Subtiele vleugjes melk, van verschillende jaren waren erin vermengd. Lana bespeurde ook een kleine hint van vanille erin.
Angst. Overweldigende angst. Lana deinsde achteruit, landend op haar bipsen. Het geluid van een naderende koets viel haar nu pas op. Daar, in het licht van een eenzame lantarenpaal verscheen het. "Rory!", merkte Lana verschrikt op. Haar hand voor de mond slaand. Daar verscheen Rory, het buurmeisje van allen, met achter haar... de oudere versie van haar! En daar achter, de nog oudere versie van haar! Maar dan niet naakt. Zonder ballgags, of buttplugs. Haar maag niet volgepompt met liters melk, die bij elke stap in een straaltje en met een pijnlijk geluidje het lichaam beetje bij beetje verliet (als een goed verhaal - Marhime).
Oma Rorelai, Lana besloot haar zo te noemen, kakelde op haar podium, voorgetrokken door haar dochters. Triompfantelijke poses aannemende, in haar te strakke latex-pakje. "Wat is dit voor een waanzin?", dacht Lana bij haarzelf.
"Dit is...", werd er achter haar gekraakt. Lana merkte dat ze niet alleen in de Melkbar was. Twee schaduwen stonden achter haar. "Dit is...", vervolgde een van de twee,
"... Het einde..."