Hoofdstuk 4: Puppies en Poesjes
"Schatje", en Rory schrok op. Snel nam ze een veilige houding aan. Handen op de bar, benen wijd, en voorovergebogen. Klaar om onderzocht te worden.
"Neeikhebnognooitpiemelsgezogen! Eerlijkniet!", riep Rory uit in deze pose. Hierna; het tjirpen van krekels ergens.
"Eh...", Lana keek wat opgelaten rond. Een hooibaal waaide langs in het café.
Rory keek nog steeds strak naar de grond. Maar toen ze nergens geen medische handschoenen voelde, besefde ze dat ze niet thuis was. Ze keek op en zag Lana, die een pak melk omhoog hield. "Oh", zei Rory een beetje verlegen, "Ik was even met mijn gedachten ergens anders".
Lana begreep het. De enige andere klant in het café begreep het ook. Het dagelijkse leven kon weer hervat worden.
"Trouwens, vanavond is... hey, je hebt je melk niet eens aangeraakt", merkte Lana op.
"Ik heb het wel aangeraakt", verweerde Rory zich. En ze pakte het glas weer beet, "Zie je?".
"Ik bedoel melksnor-aangeraakt", en Lana bracht het glas naar haar mond.
"Oh... OH! Nee, dat doe ik niet. Ik ben niet dat soort meisje".
Lana keek naar het wekelijkse pak melk dat Rory altijd ophaalde. "Ik kan het uitleggen...". Het antwoord kwam in het geblaf van puppies. Het kwam uit haar... poesje? Oh, het was haar mobiel-o-foon.
"Het is mamma, schatje!", werd er meteen aan de andere kant geknald. "Mammie", zei Rory met haar merk volwassen onschuld, "Ik moet je iets vertellen".
Lana keek begrijpend. Ze kon in de toon horen dat Rory uit de kast ging komen. Om haar support te tonen, kneep ze vrouwvriendelijk in haar billetjes. En het was goed.
"Neeikhebnognooitpiemelsgezogen! Eerlijkniet!", riep Rory uit in deze pose. Hierna; het tjirpen van krekels ergens.
"Eh...", Lana keek wat opgelaten rond. Een hooibaal waaide langs in het café.
Rory keek nog steeds strak naar de grond. Maar toen ze nergens geen medische handschoenen voelde, besefde ze dat ze niet thuis was. Ze keek op en zag Lana, die een pak melk omhoog hield. "Oh", zei Rory een beetje verlegen, "Ik was even met mijn gedachten ergens anders".
Lana begreep het. De enige andere klant in het café begreep het ook. Het dagelijkse leven kon weer hervat worden.
"Trouwens, vanavond is... hey, je hebt je melk niet eens aangeraakt", merkte Lana op.
"Ik heb het wel aangeraakt", verweerde Rory zich. En ze pakte het glas weer beet, "Zie je?".
"Ik bedoel melksnor-aangeraakt", en Lana bracht het glas naar haar mond.
"Oh... OH! Nee, dat doe ik niet. Ik ben niet dat soort meisje".
Lana keek naar het wekelijkse pak melk dat Rory altijd ophaalde. "Ik kan het uitleggen...". Het antwoord kwam in het geblaf van puppies. Het kwam uit haar... poesje? Oh, het was haar mobiel-o-foon.
"Het is mamma, schatje!", werd er meteen aan de andere kant geknald. "Mammie", zei Rory met haar merk volwassen onschuld, "Ik moet je iets vertellen".
Lana keek begrijpend. Ze kon in de toon horen dat Rory uit de kast ging komen. Om haar support te tonen, kneep ze vrouwvriendelijk in haar billetjes. En het was goed.