Hoofdstuk 69: het verhaal van een lantarenpaal
Ik krijg soms van die brieven:
Beste Marhime,
Ik wordt gewoon nat als ik jouw verhalen lees. Het feit dat er woestijnen bestaan, is omdat al dat water in mijn broek zit.
Nou, doei!
Gr.
Anoniempje
En van diezelfde persoon:
Beste Marhime,
Ik masturbeer me stuk op jouw verhalen. Ook op magische hoofdstukken 6 en 9, ook al snap ik niet wat er precies gebeurt. Misschien moet ik me maar bezighouden met dingen die ik wel weet, namelijk; jouw werk. Mijn kruis. Wrijven.
Gr.
Anoniempje
Tot zo ver de inleiding. Het was een lantarenpaal. Dit hoofdstuk zal alles duidelijk maken. Trust me...
Hoofdstuk 69: nu voor eggie
Het was het jaar van de Skinny Jeans. Een zeldzaam, tegelijk een logisch fenomeen. In welk jaar heerst skinny jeans niet absoluut? Of elk ander teken op het mannelijk zodiac? Zijnde:
- Leggings
- Skinny Jeans
- Schooluniform
- Pyjama
- NekkiT!
- Paardenstaart
- Geen Uggs
- Strakke T-Shirt
- Yoga
- 10x Zwarte Nagels
- De LeTTer T
- Uitheemsiteit
- Tentakels / Jeugd
Daarom. Wonderlijke gebeurtenissen popelen om te gebeuren...
23 september, 1880, Tanasqui Stad.
Telefoontranscript:
*telefoon gaat over*
"Goedenavond, Centrum voor de tolerantie van Lactose"
"HELP! HIJ IS IN HET HUIS!"
"Mevrouw? Wat..."
"HELP ME, alsjeblieft..."
"Ontspan u, mevrouw, wie is..."
"Ik ben zo bang *Gesnik en geluid van een zachte geknepen toeter, in een broek?*"
"Kalmeer u, mevrouw. Help me u te helpen"
"Het is te laat. OH GOD *Onverstaanbaar*"
"Alsjeblieft... zeg tegen Speler 1 *(?)* dat *Onverstaanbaar* 2 van mij is"
*Gestommel en geschreeuw*
"Mevrouw? Mevrouw!"
Einde transcript.
Een paar minuten daarvoor (en nu begint het echt! Sillious!)...
Het was, u raadt het al, een hete zomerdag. Weinigen weten dat nucleaire winters beginnen als hete zomerdagen. Het was deze dag zo warm, dat de barometer de hitte niet aankon. Het bleef steken bij "HEET".
Ik geef u daarom; Emma "Herpadette" Watson. Wie is Emma "Herpadette" Watson? Stel een Emma Watson* voor, met meisjesachtig kort haar. Op dit moment NEKKID. Want soms was ze een vieze, vieze... vieze meid.
Emma Watson lag op een bed, en de zon ging als een Japanse man tekeer op haar gezicht. Warme glorieuze stralen streelden haar hele gezicht. "Oef, het is heet", merkte ze op. Tijd om te douchen. Blanken douchen namelijk in de vroege ochtend. Zodat ze de dag fris en fruitig kunnen beginnen. Het is een beetje eerst je kont afvegen en daarna pas schijten, maar he, wat weet ik? Chinezen doen alles andersom (oh leef jij hier, dan leef ik wel aan de ANDERE kant van de wereld).
Emma Watson kwam natter uit de douche dan ze erin ging. Ze liep al haardrogend uit de douche in het huis wat niet haar thuis was. Ze deed alles heel natuurlijk overkomen, zo ook toen de telefoon ging en ze opnam, "Hallo, ik woon hier niet. Hoe kan ik u helpen?".
Het telefoongesprek was verder weinig interessant. Behalve dat het haar nu over straat deed lopen in skinny jeans en nat haar. Het was namelijk de buurvrouw. Ze had een babysitter nodig. Emma Watson, behulpzaam als ze was, zei natuurlijk ja. Meteen pakte ze een paar skinny jeans en een camisole** uit de kast, en was, floep, de deur uit. Ze trok alles in een soepele beweging, commando-stijl, aan. En nu was ze onderweg naar de buurvrouw.
Buiten was het al snel donker geworden. De nacht was pikzwart (wat een redelijk racistische term is, btw). De straten waren al verlaten. Gelukkig maakten de lantarenpalen het minder eng. Ze schenen hun licht, en Emma Watson kon zien waar ze liep.
Toch had Emma Watson een eng gevoel bij dit alles. Het gevoel van... achtervolging. Maar elke keer als ze achteromkeek, niemand. Er waren ook geen voetstappen. Behalve haar eigen. Een ijzeren vuilnisbak viel ergens om! Geschrokken keek Emma weer achterom. Niemand. Alleen een eenzame lanterenpaal. "Harro?", probeerde ze voorzichtig. In haar ooghoeken merkte ze opeens op, dat de lantarenpaal een stukje meer dichterbij was dan ze het had achtergelaten. Ze wilde er niet te veel aandacht aan geven, maar had ze die lantarenpaal niet eerder gezien?
Ze vervolgde haar tocht. Fluitend, om nonchalant over te komen. Maar hoe meer ze erover filosofeerde, hoe meer ze stiekem omkeek; DAT WAS DEZELFDE LANTARENPAAL!!! En het kwam steeds dichterbij! Emma Watson verstijfde bij deze openbaring.
Daar! Daar was het huis van de buurvrouw. Zou ze de kleine sprint redden? De lantarenpaal leek haar uit te dagen. Het stond daar maar. Onbewegelijk. Alsof het haar die laatste sprintplezier gunde. "Ga maar. Kijk maar of je het redt. Ik weet van niet", leek het te zeggen.
De magie van het moment verdween toen de buurvrouw haar deur opendeed. De lantarenpaal was gewoon een lantarenpaal. De sterrenloze nacht, gewoon een sterrenloze nacht waar net nog een zomerse dag was. Emma Watson zuchtte van opluchting. Het zat allemaal in haar hoofd.
De buurvrouw zag er jong en yummy uit. Tegelijk straalde ze een zekere strengheid uit. "Rorelai Senior", stelde ze haarzelf met een glimlach voor, "Kom binnen, liefje". Een enkele lantarenpaal stond buiten op de stoep te schijnen. En toen was de deur dicht.
"Richard,debabysitterishier",eneenmanineenlangeregenjasverscheen.
"Oh,wateenfijnexemplaar...",merkteRichardop,enhijgafEmmaWatsoneenstevigehanddruk.
"Richard",zeiRorelaiSeniorkortenstreng.Maarmeteenvrolijkeboventoon.MethaarogengebaardezenaarhetlerenmaskerdatnogomRichardzijnhoofdzat.
"Wat...oh,pardon",onderveelgelachwerdhetmaskerafgedaanenineenvandejaszakkenweggemoffeld.
Voordatdesituatievreemdwerd,kwameenjongedamevandetrapaf.Compleetinkonijnenpantoffelsenpassendepyjama.
"Ah,Lorelai",zeiRorelaiSenior,"Lorelai,EmmaWatson.EmmaWatson,Lorelai".
"Zijnzenietbeeldig",merkteRichardalsnelop.
"Verschrikkelijk",bevestigdeSenior,"Helaashebbenwehaast,schatje.Demelkstaatindekoelkastendekelderisbenenden.Okay,meiden,veelplezier!".
Zoentjeswerdenheenenweergegevenenerwerdooknoggezwaaid.Ditallesgebeurdeopeenbeetjeonhandige,maarleukemanier.
De hele bovenstaande scene duurde maximaal een minuut. Emma Watson was een beetje overdonderd hoe snel alles ging. "Hoi, ik ben Emma Watson", stelde ze haarzelf nogmaals voor, "Lorelai is jouw naam?". Lorelai knikte. En er werd geknuffeld en aan elkaar gesnoven.
De avond vloog voorbij. Lorelai was een makkelijke klus. Zeer volwassen voor haar leeftijd. Ze was al 16. Of 18. 21 in sommige landen. Maar volwassen of niet, bedtijd hebben we allemaal. Emma Watson verschoonde Lorelais luier en stopte haar in. Nog geen tien seconden later was Lorelai vredig op haar duim aan het zuigen. Op haar tenen sloop Emma Watson de kamer uit.
Emma Watson besloot de rest van de avond met een goed boek in een knusse positie op de bank voor de open haard door te brengen. Het was al rustgevend door er naar te kijken. Aaah, kijk, ze knikkebolde een beetje. De babyfoon op tafel mompelde haar naam. Lorelai was aan de andere kant, aan het praten in haar slaap. Dit toverde een vredige glimlach op Emma Watsons gezicht. Het boek zonder plaatjes werd neer gelegd en Emma deed ook langzaam haar oogjes toe...
Het was een droomloze slaap. Het gevoel om te poepen wekte haar echter. Ze wist niet hoe lang ze geslapen had, maar de haard was al uit. Maar het was niet koud in het huis, alleen donker. Maanlicht gaf alles een vreemde gloed. Een snelle blik op de babyfoon liet weten dat Lorelai nog altijd rustig doorsliep. Het gevoel in haar achterdarm werd heftiger.
Emma Watson stond op, om naar het toilet te gaan. Poepen is voor vrouwen een dringender ervaring dan voor mannen, omdat vrouwen geen scheten laten. Ook niet als ze alleen zijn. Juist niet als ze alleen zijn. Wie ging je dan de schuld geven? Emma huppelde naar de porceleinen bokaal. Ze kwam hierbij langs een raam, en hoewel het leek alsof iemand haar darmen volgespoten had met warme melk, trok het zicht haar aandacht. Emma Watson liep serieus terug. Ze sloeg haar ene hand voor de mond en de andere tegen haar skinny jeans. Had ze nog een paar extra handen gehad, dan hield ze haar borsten vast; de lantarenpaal was terug.
Emma Watson wist nog dat ze de lantarenpaal voor het laatst op de stoep had gezien. Het stond nu in de tuin. Onheilspellend te zijn. Toen het Emma Watson zag, brandde het feller. Emma Watson wist dat ze gezien was! Ze deinsde achteruit en snelde ergens anders naar toe. Ze hoefde niet te kijken. De lantarenpaal volgde haar buiten. Ze kon zijn gloed bij verschillende ramen zien naderen. Licht was nog nooit zo eng geweest! "Lorelai!", bedacht ze. En ze wist dat de lantarenpaal dat nu ook dacht. Emma Watson rende zo snel ze kon de trap op. De lantarenpaal deed zijn ding.
De deur van Lorelais kamer vloog open. Emma Watson viel er zowat doorheen. Ze was te laat. Lorelai... was niet meer. Een open raam met wapperende gordijnen was een hint. Nutteloos als het was, wilde Emma Watson naar Lorelais bed rennen om in haar lege dekens te huilen. En misschien beetje aan te snuiven voor de warmte weg was. Maar toen zag ze de lantarenpaal bij het open raam opdoemen.
Het is makkelijk om te zeggen dat je dapper bent. Dat je bent blijven staan en je hebt verzet. Maar je hebt dan nooit een grijzende lantarenpaal gezien. "Sorry, Lorelai, sorry", huilde Emma Watson. Ze rende weg.
Het was weer doodstil in het huis. Emma Watson was verstopt in een kast in de kelder. De meest veilige plek op dat moment. Tranen regenden over haar wangen, maar ze probeerde zo stil mogelijk te zijn. Aan het gekraak te horen, schuifelde de lantarenpaal langzaam door het huis. Het luisterde naar tekenen van zijn prooi, want lantarenpalen hebben geen ogen.
Dit kon een dilemma zijn, sinds Emma voor hulp wilde bellen. Maar de lantarenpaal zou haar vroeger of later vinden, daar was ze zeker van. Dat is wat ze doen. Emma Watson begon met intoetsen. Elke toets maakte een oorverdovend beep-geluid. De lange pauzes tussen het toetsen door, waren slecht voor haar hart. De telefoon ging over. En de rest was geschiedenis.
"Goedenavond, Centrum voor de tolerantie van Lactose", klonk het aan de andere kant. Onbewust van het directe gevaar waar Emma Watson nu mee zat.
"HELP! HIJ IS IN HET HUIS!", schreeuwde Emma Watson het uit. De lantarenpaal boven stampte richting kelder.
"Mevrouw? Wat..."
"HELP ME, alsjeblieft..."
"Ontspan u, mevrouw, wie is..."
"Ik ben zo bang", huilde Emma Watson. Een warm gevoel verspreidde zich rap rond haar "gelukkige" plek. En omdat ze hurkte, voelde ze het vooral richting omhoog gaan.
"Kalmeer u, mevrouw. Help me u te helpen"
"Het is te laat", snikte Emma Watson, "OH GOD, het loopt over mijn broek heen"
"Alsjeblieft... zeg tegen Speler 1 dat de nummer 2 van mij is"
En de kastdeur vloog open. Tijd om naar Spanje te gaan.
"Mevrouw? Mevrouw!"
*: Vanaf nu nog Emma Watson, omdat het korter is. Maar niet Emma gewoon, omdat iemand z'n peuterdochter al Emma heet, en ik geen ziekeling ben.
**: Ja, precies die uit wikipedia (<-- Bij alles wat heilig is, KLIK, GAST, KLIKKKK!)
Woorden Achteraf
"Ik zeg het je, jongen", benadrukte Speler 1, "Als er twee van haar waren, is ze heter dan een tweeling". Daar twijfelde Speler 2 niet aan. "Jouw huis", merkte hij ongerelateerd maar scherp op, "Ruikt naar poep". In het Oosten zeggen ze dat eigen poep niet stinkt. Speler 1 is blank, dus het feit dat hij het ook ruikt, zegt niks. Zijn woorden zijn poep, een ander Oosters spreekwoord.
De Spelers gingen op zoek naar de bron. De poep rook namelijk een beetje vrouwelijk. Ze deden een "You go that way, Scooby" formatie. "Holy CRAP!", schreeuwde Speler 1 opeens uit, "Moet je dit eens zien!".
Een moment later stonden de Spelers in Speler 1 zijn toilet. "Dat is... een grote nummer doo-doo...", bracht Speler 2 uiteindelijk uit, terwijl hij de muurbeschilderingen bewonderde. "Mijn god....", stamelde Speler 1. Zijn wc was als Anastasia Steele in duizend miljoen stukken versplinterd, en verspreid over... alles. "Dit is mijn Depperdreck", zei Speler 1. Speler 2 knikte, en begon met schrijven...
Beste Marhime,
Ik wordt gewoon nat als ik jouw verhalen lees. Het feit dat er woestijnen bestaan, is omdat al dat water in mijn broek zit.
Nou, doei!
Gr.
Anoniempje
En van diezelfde persoon:
Beste Marhime,
Ik masturbeer me stuk op jouw verhalen. Ook op magische hoofdstukken 6 en 9, ook al snap ik niet wat er precies gebeurt. Misschien moet ik me maar bezighouden met dingen die ik wel weet, namelijk; jouw werk. Mijn kruis. Wrijven.
Gr.
Anoniempje
Tot zo ver de inleiding. Het was een lantarenpaal. Dit hoofdstuk zal alles duidelijk maken. Trust me...
Hoofdstuk 69: nu voor eggie
Het was het jaar van de Skinny Jeans. Een zeldzaam, tegelijk een logisch fenomeen. In welk jaar heerst skinny jeans niet absoluut? Of elk ander teken op het mannelijk zodiac? Zijnde:
- Leggings
- Skinny Jeans
- Schooluniform
- Pyjama
- NekkiT!
- Paardenstaart
- Geen Uggs
- Strakke T-Shirt
- Yoga
- 10x Zwarte Nagels
- De LeTTer T
- Uitheemsiteit
- Tentakels / Jeugd
Daarom. Wonderlijke gebeurtenissen popelen om te gebeuren...
23 september, 1880, Tanasqui Stad.
Telefoontranscript:
*telefoon gaat over*
"Goedenavond, Centrum voor de tolerantie van Lactose"
"HELP! HIJ IS IN HET HUIS!"
"Mevrouw? Wat..."
"HELP ME, alsjeblieft..."
"Ontspan u, mevrouw, wie is..."
"Ik ben zo bang *Gesnik en geluid van een zachte geknepen toeter, in een broek?*"
"Kalmeer u, mevrouw. Help me u te helpen"
"Het is te laat. OH GOD *Onverstaanbaar*"
"Alsjeblieft... zeg tegen Speler 1 *(?)* dat *Onverstaanbaar* 2 van mij is"
*Gestommel en geschreeuw*
"Mevrouw? Mevrouw!"
Einde transcript.
Een paar minuten daarvoor (en nu begint het echt! Sillious!)...
Het was, u raadt het al, een hete zomerdag. Weinigen weten dat nucleaire winters beginnen als hete zomerdagen. Het was deze dag zo warm, dat de barometer de hitte niet aankon. Het bleef steken bij "HEET".
Ik geef u daarom; Emma "Herpadette" Watson. Wie is Emma "Herpadette" Watson? Stel een Emma Watson* voor, met meisjesachtig kort haar. Op dit moment NEKKID. Want soms was ze een vieze, vieze... vieze meid.
Emma Watson lag op een bed, en de zon ging als een Japanse man tekeer op haar gezicht. Warme glorieuze stralen streelden haar hele gezicht. "Oef, het is heet", merkte ze op. Tijd om te douchen. Blanken douchen namelijk in de vroege ochtend. Zodat ze de dag fris en fruitig kunnen beginnen. Het is een beetje eerst je kont afvegen en daarna pas schijten, maar he, wat weet ik? Chinezen doen alles andersom (oh leef jij hier, dan leef ik wel aan de ANDERE kant van de wereld).
Emma Watson kwam natter uit de douche dan ze erin ging. Ze liep al haardrogend uit de douche in het huis wat niet haar thuis was. Ze deed alles heel natuurlijk overkomen, zo ook toen de telefoon ging en ze opnam, "Hallo, ik woon hier niet. Hoe kan ik u helpen?".
Het telefoongesprek was verder weinig interessant. Behalve dat het haar nu over straat deed lopen in skinny jeans en nat haar. Het was namelijk de buurvrouw. Ze had een babysitter nodig. Emma Watson, behulpzaam als ze was, zei natuurlijk ja. Meteen pakte ze een paar skinny jeans en een camisole** uit de kast, en was, floep, de deur uit. Ze trok alles in een soepele beweging, commando-stijl, aan. En nu was ze onderweg naar de buurvrouw.
Buiten was het al snel donker geworden. De nacht was pikzwart (wat een redelijk racistische term is, btw). De straten waren al verlaten. Gelukkig maakten de lantarenpalen het minder eng. Ze schenen hun licht, en Emma Watson kon zien waar ze liep.
Toch had Emma Watson een eng gevoel bij dit alles. Het gevoel van... achtervolging. Maar elke keer als ze achteromkeek, niemand. Er waren ook geen voetstappen. Behalve haar eigen. Een ijzeren vuilnisbak viel ergens om! Geschrokken keek Emma weer achterom. Niemand. Alleen een eenzame lanterenpaal. "Harro?", probeerde ze voorzichtig. In haar ooghoeken merkte ze opeens op, dat de lantarenpaal een stukje meer dichterbij was dan ze het had achtergelaten. Ze wilde er niet te veel aandacht aan geven, maar had ze die lantarenpaal niet eerder gezien?
Ze vervolgde haar tocht. Fluitend, om nonchalant over te komen. Maar hoe meer ze erover filosofeerde, hoe meer ze stiekem omkeek; DAT WAS DEZELFDE LANTARENPAAL!!! En het kwam steeds dichterbij! Emma Watson verstijfde bij deze openbaring.
Daar! Daar was het huis van de buurvrouw. Zou ze de kleine sprint redden? De lantarenpaal leek haar uit te dagen. Het stond daar maar. Onbewegelijk. Alsof het haar die laatste sprintplezier gunde. "Ga maar. Kijk maar of je het redt. Ik weet van niet", leek het te zeggen.
De magie van het moment verdween toen de buurvrouw haar deur opendeed. De lantarenpaal was gewoon een lantarenpaal. De sterrenloze nacht, gewoon een sterrenloze nacht waar net nog een zomerse dag was. Emma Watson zuchtte van opluchting. Het zat allemaal in haar hoofd.
De buurvrouw zag er jong en yummy uit. Tegelijk straalde ze een zekere strengheid uit. "Rorelai Senior", stelde ze haarzelf met een glimlach voor, "Kom binnen, liefje". Een enkele lantarenpaal stond buiten op de stoep te schijnen. En toen was de deur dicht.
"Richard,debabysitterishier",eneenmanineenlangeregenjasverscheen.
"Oh,wateenfijnexemplaar...",merkteRichardop,enhijgafEmmaWatsoneenstevigehanddruk.
"Richard",zeiRorelaiSeniorkortenstreng.Maarmeteenvrolijkeboventoon.MethaarogengebaardezenaarhetlerenmaskerdatnogomRichardzijnhoofdzat.
"Wat...oh,pardon",onderveelgelachwerdhetmaskerafgedaanenineenvandejaszakkenweggemoffeld.
Voordatdesituatievreemdwerd,kwameenjongedamevandetrapaf.Compleetinkonijnenpantoffelsenpassendepyjama.
"Ah,Lorelai",zeiRorelaiSenior,"Lorelai,EmmaWatson.EmmaWatson,Lorelai".
"Zijnzenietbeeldig",merkteRichardalsnelop.
"Verschrikkelijk",bevestigdeSenior,"Helaashebbenwehaast,schatje.Demelkstaatindekoelkastendekelderisbenenden.Okay,meiden,veelplezier!".
Zoentjeswerdenheenenweergegevenenerwerdooknoggezwaaid.Ditallesgebeurdeopeenbeetjeonhandige,maarleukemanier.
De hele bovenstaande scene duurde maximaal een minuut. Emma Watson was een beetje overdonderd hoe snel alles ging. "Hoi, ik ben Emma Watson", stelde ze haarzelf nogmaals voor, "Lorelai is jouw naam?". Lorelai knikte. En er werd geknuffeld en aan elkaar gesnoven.
De avond vloog voorbij. Lorelai was een makkelijke klus. Zeer volwassen voor haar leeftijd. Ze was al 16. Of 18. 21 in sommige landen. Maar volwassen of niet, bedtijd hebben we allemaal. Emma Watson verschoonde Lorelais luier en stopte haar in. Nog geen tien seconden later was Lorelai vredig op haar duim aan het zuigen. Op haar tenen sloop Emma Watson de kamer uit.
Emma Watson besloot de rest van de avond met een goed boek in een knusse positie op de bank voor de open haard door te brengen. Het was al rustgevend door er naar te kijken. Aaah, kijk, ze knikkebolde een beetje. De babyfoon op tafel mompelde haar naam. Lorelai was aan de andere kant, aan het praten in haar slaap. Dit toverde een vredige glimlach op Emma Watsons gezicht. Het boek zonder plaatjes werd neer gelegd en Emma deed ook langzaam haar oogjes toe...
Het was een droomloze slaap. Het gevoel om te poepen wekte haar echter. Ze wist niet hoe lang ze geslapen had, maar de haard was al uit. Maar het was niet koud in het huis, alleen donker. Maanlicht gaf alles een vreemde gloed. Een snelle blik op de babyfoon liet weten dat Lorelai nog altijd rustig doorsliep. Het gevoel in haar achterdarm werd heftiger.
Emma Watson stond op, om naar het toilet te gaan. Poepen is voor vrouwen een dringender ervaring dan voor mannen, omdat vrouwen geen scheten laten. Ook niet als ze alleen zijn. Juist niet als ze alleen zijn. Wie ging je dan de schuld geven? Emma huppelde naar de porceleinen bokaal. Ze kwam hierbij langs een raam, en hoewel het leek alsof iemand haar darmen volgespoten had met warme melk, trok het zicht haar aandacht. Emma Watson liep serieus terug. Ze sloeg haar ene hand voor de mond en de andere tegen haar skinny jeans. Had ze nog een paar extra handen gehad, dan hield ze haar borsten vast; de lantarenpaal was terug.
Emma Watson wist nog dat ze de lantarenpaal voor het laatst op de stoep had gezien. Het stond nu in de tuin. Onheilspellend te zijn. Toen het Emma Watson zag, brandde het feller. Emma Watson wist dat ze gezien was! Ze deinsde achteruit en snelde ergens anders naar toe. Ze hoefde niet te kijken. De lantarenpaal volgde haar buiten. Ze kon zijn gloed bij verschillende ramen zien naderen. Licht was nog nooit zo eng geweest! "Lorelai!", bedacht ze. En ze wist dat de lantarenpaal dat nu ook dacht. Emma Watson rende zo snel ze kon de trap op. De lantarenpaal deed zijn ding.
De deur van Lorelais kamer vloog open. Emma Watson viel er zowat doorheen. Ze was te laat. Lorelai... was niet meer. Een open raam met wapperende gordijnen was een hint. Nutteloos als het was, wilde Emma Watson naar Lorelais bed rennen om in haar lege dekens te huilen. En misschien beetje aan te snuiven voor de warmte weg was. Maar toen zag ze de lantarenpaal bij het open raam opdoemen.
Het is makkelijk om te zeggen dat je dapper bent. Dat je bent blijven staan en je hebt verzet. Maar je hebt dan nooit een grijzende lantarenpaal gezien. "Sorry, Lorelai, sorry", huilde Emma Watson. Ze rende weg.
Het was weer doodstil in het huis. Emma Watson was verstopt in een kast in de kelder. De meest veilige plek op dat moment. Tranen regenden over haar wangen, maar ze probeerde zo stil mogelijk te zijn. Aan het gekraak te horen, schuifelde de lantarenpaal langzaam door het huis. Het luisterde naar tekenen van zijn prooi, want lantarenpalen hebben geen ogen.
Dit kon een dilemma zijn, sinds Emma voor hulp wilde bellen. Maar de lantarenpaal zou haar vroeger of later vinden, daar was ze zeker van. Dat is wat ze doen. Emma Watson begon met intoetsen. Elke toets maakte een oorverdovend beep-geluid. De lange pauzes tussen het toetsen door, waren slecht voor haar hart. De telefoon ging over. En de rest was geschiedenis.
"Goedenavond, Centrum voor de tolerantie van Lactose", klonk het aan de andere kant. Onbewust van het directe gevaar waar Emma Watson nu mee zat.
"HELP! HIJ IS IN HET HUIS!", schreeuwde Emma Watson het uit. De lantarenpaal boven stampte richting kelder.
"Mevrouw? Wat..."
"HELP ME, alsjeblieft..."
"Ontspan u, mevrouw, wie is..."
"Ik ben zo bang", huilde Emma Watson. Een warm gevoel verspreidde zich rap rond haar "gelukkige" plek. En omdat ze hurkte, voelde ze het vooral richting omhoog gaan.
"Kalmeer u, mevrouw. Help me u te helpen"
"Het is te laat", snikte Emma Watson, "OH GOD, het loopt over mijn broek heen"
"Alsjeblieft... zeg tegen Speler 1 dat de nummer 2 van mij is"
En de kastdeur vloog open. Tijd om naar Spanje te gaan.
"Mevrouw? Mevrouw!"
*: Vanaf nu nog Emma Watson, omdat het korter is. Maar niet Emma gewoon, omdat iemand z'n peuterdochter al Emma heet, en ik geen ziekeling ben.
**: Ja, precies die uit wikipedia (<-- Bij alles wat heilig is, KLIK, GAST, KLIKKKK!)
Woorden Achteraf
"Ik zeg het je, jongen", benadrukte Speler 1, "Als er twee van haar waren, is ze heter dan een tweeling". Daar twijfelde Speler 2 niet aan. "Jouw huis", merkte hij ongerelateerd maar scherp op, "Ruikt naar poep". In het Oosten zeggen ze dat eigen poep niet stinkt. Speler 1 is blank, dus het feit dat hij het ook ruikt, zegt niks. Zijn woorden zijn poep, een ander Oosters spreekwoord.
De Spelers gingen op zoek naar de bron. De poep rook namelijk een beetje vrouwelijk. Ze deden een "You go that way, Scooby" formatie. "Holy CRAP!", schreeuwde Speler 1 opeens uit, "Moet je dit eens zien!".
Een moment later stonden de Spelers in Speler 1 zijn toilet. "Dat is... een grote nummer doo-doo...", bracht Speler 2 uiteindelijk uit, terwijl hij de muurbeschilderingen bewonderde. "Mijn god....", stamelde Speler 1. Zijn wc was als Anastasia Steele in duizend miljoen stukken versplinterd, en verspreid over... alles. "Dit is mijn Depperdreck", zei Speler 1. Speler 2 knikte, en begon met schrijven...