Hoofdstuk 6: Het moeilijkste hoofdstuk, als je het niet begrijpt...
"Een glaasje dubieus lauw melk voor je gedachte", en Joey keek lichtelijk verbaasd op van haar gedachtentrein. Een beetje denkend wezen aan deze kant van de Noordpool zou sowieso opkijken, en waarschijnlijk hard weglopen, na zo een opmerking.
Maar dat zou een partij dilemma zijn. Hoe kon je nu weglopen van... dit? Die glimlach. Dat figuur. De dingen die je ermee zou kunnen doen. Dit was geen dilemma, het was een kwijlend paradox. En de naam was Lang. Lana Lang. Caffeïne-pusher van beroep. Maar op dit moment was ze het luisterend oor van Joey. Als je dat zo opschrijft lijkt het net of oren ook nog andere dingen doen met hun leven. Het is eigenlijk een gat waar iets in moet... laat dat nu net Joey's probleem zijn. Haar gaten waren 'food'. Voor de dyslectisch begaafden onder ons; precies het omgekeerde van doof.
Lana zat haar strakke billetjes neer. Vrouwen roken verdriet, als het hen met een beteuterde mondje aankeek. Wat Joey dus deed. Tijd voor... meidenpraat.
"Nog steeds geen van dattum?", Lana maakte een wild roterende vuist. Zo eentje die ze thuis had. Voor de regenachtige zondagen. Met 15 standen en...
"Mijn bloem...", ging Joey voorzichtig verder.
"Vagina"
"Lana!", zei Joey verschrikt. En fluisterend: "Straks denken mensen dat we sletten zijn".
"Maar zo heet het", antwoordde Lana terug, zich van geen kwaad bewust.
"Maar er zijn kinderen bij", en Joey wees naar die hete brunette, die net naar buiten liep, en om complete anale vernietiging vroeg. Lichamelijk dan.
"Ach, ja... Rory...", en de twee zwijmelde helemaal weg. Ach, hoe ze toch het woord 'mamma' in smekende context kon gebruiken. Als een klein hulpeloos puppy. Wat ze er niet voor zouden geven, om de persoon aan de andere kant van de (telefoon)lijn te mogen zijn. Heb je dat lichaam weleens gezien... *meer zwijmel aan hun kant*
Ze zwaaide. Rory zwaaide. Oh, zo meisjesachtig. Joey voelde dat ze terugzwaaide.
Het was afscheid, en dat deed pijn. Maar dat was natuur. Jagers en prooi. Ra, ra, wat is Rory? Ren, meisje, ren. Maar pas op voor die...
En Rory viel op haar poeperdgat. "Dat deed alle zorgen verdwijnen", zuchtte Joey, al nakijkend nog.
"Dus vanavond gewoon...", en Lana zocht naar wat fruit. Maar ze begrepen elkaar ook wel zonder. Ze waren tenslotte vrouwen.
Nu dat besloten was, moest Joey gaan. Er moest worden voorbereid, maar ze was vol vertrouwen, en Lana moedigde haar wat extra aan. "You go girl", en ze petste haar bil toen ze langs liep. Daarna nam ze tevreden een slok van het glas melk.
Joey stapte stevig door. Vanavond zou NU beginnen. Jager, prooi, jager, prooi, "Ik, die rooie, zij, de dooie...".
Maar dat zou een partij dilemma zijn. Hoe kon je nu weglopen van... dit? Die glimlach. Dat figuur. De dingen die je ermee zou kunnen doen. Dit was geen dilemma, het was een kwijlend paradox. En de naam was Lang. Lana Lang. Caffeïne-pusher van beroep. Maar op dit moment was ze het luisterend oor van Joey. Als je dat zo opschrijft lijkt het net of oren ook nog andere dingen doen met hun leven. Het is eigenlijk een gat waar iets in moet... laat dat nu net Joey's probleem zijn. Haar gaten waren 'food'. Voor de dyslectisch begaafden onder ons; precies het omgekeerde van doof.
Lana zat haar strakke billetjes neer. Vrouwen roken verdriet, als het hen met een beteuterde mondje aankeek. Wat Joey dus deed. Tijd voor... meidenpraat.
"Nog steeds geen van dattum?", Lana maakte een wild roterende vuist. Zo eentje die ze thuis had. Voor de regenachtige zondagen. Met 15 standen en...
"Mijn bloem...", ging Joey voorzichtig verder.
"Vagina"
"Lana!", zei Joey verschrikt. En fluisterend: "Straks denken mensen dat we sletten zijn".
"Maar zo heet het", antwoordde Lana terug, zich van geen kwaad bewust.
"Maar er zijn kinderen bij", en Joey wees naar die hete brunette, die net naar buiten liep, en om complete anale vernietiging vroeg. Lichamelijk dan.
"Ach, ja... Rory...", en de twee zwijmelde helemaal weg. Ach, hoe ze toch het woord 'mamma' in smekende context kon gebruiken. Als een klein hulpeloos puppy. Wat ze er niet voor zouden geven, om de persoon aan de andere kant van de (telefoon)lijn te mogen zijn. Heb je dat lichaam weleens gezien... *meer zwijmel aan hun kant*
Ze zwaaide. Rory zwaaide. Oh, zo meisjesachtig. Joey voelde dat ze terugzwaaide.
Het was afscheid, en dat deed pijn. Maar dat was natuur. Jagers en prooi. Ra, ra, wat is Rory? Ren, meisje, ren. Maar pas op voor die...
En Rory viel op haar poeperdgat. "Dat deed alle zorgen verdwijnen", zuchtte Joey, al nakijkend nog.
"Dus vanavond gewoon...", en Lana zocht naar wat fruit. Maar ze begrepen elkaar ook wel zonder. Ze waren tenslotte vrouwen.
Nu dat besloten was, moest Joey gaan. Er moest worden voorbereid, maar ze was vol vertrouwen, en Lana moedigde haar wat extra aan. "You go girl", en ze petste haar bil toen ze langs liep. Daarna nam ze tevreden een slok van het glas melk.
Joey stapte stevig door. Vanavond zou NU beginnen. Jager, prooi, jager, prooi, "Ik, die rooie, zij, de dooie...".