Hoofdstuk 7: Me Tarzan, you Dead
Hey you, hey you
This won’t hurt a bit
(THIS WON’T HURT A BIT,
THIS WON’T HURT!)
Says who, says who
Anesthetize this bitch
(ANESTHETIZE THIS BITCH, ANESTHETIZE!)
Willow deinde rustig horizontaal mee met de ritme, dat Korn was. In, uit, in, uit...
Hoe lang was ze nu al bezig? Te lang. Waar bleef die orgasme dan? Moest ze dan alles zelf doen? Vragen, vragen. En je weet wat we doen, he, met vragen. Wiedewagen, kennelijk.
Ja... dat was dus complete onzin, net als de wachtijd voor die godverdomde orgasme. Als de vrouwelijke orgasme tenminste geen mythe is.
"Wel een beetje je best doen, he", moedigde Willow haar schatje aan. En ze kneep in het neusje van het beestje.
Dawn, het beestje, hapte en hapte. Maar enige wat ze kreeg, was 30 centimeter zwart plastic, gegoten in kloppende-piemelvorm.
Willow keek vertederd naar Dawns pogingen om te blijven leven. "Awww, je leeft nog". Dat was een goed iets. Ze wilde niet al te vroeg beginnen met necrofilie. Het was beter daarmee te wachten tot Dawn een paar uur ouder was.
Even leek het erop dat Dawn het haasje was. Toen Willows heupstoten overgingen van stand 'in-uit' naar 'dieper-diepst'. "Ach ja...", was Willows mening hierover.
Willow schoof haar voorbind-slurf uit Dawns mond. Langzaam. Bloed, spuug, en voorverteerd glijmiddel deed het ding glimmen. Als een machtig goed doorgesmeerde drol. Ah, guilty pleasures van de simpele man...
Ondertussen plofde Dawn als een zak dode aardappelen neer. Kapot.
"Nou, schatje, mamma is zo terug. Dag!", en Willow gaf Dawn een wriemelzwaai, iets dat chicks doen. Ze deed een "niet storen"-bordje op de deur.
Daar lag ze dan. Broken goods Dawn. Naakt. Naakt in touw en riemen. Maar ze klaagde niet. Zelfs geen kuchje. Kuchen leidde tot pijn en bloed.
"Maar", moest ze waarschijnlijk denken, "Dit is juist". Ze was tenslotte minderjarig lekker.
Dus, een twijfelende eerste rochelende kuchje...
This won’t hurt a bit
(THIS WON’T HURT A BIT,
THIS WON’T HURT!)
Says who, says who
Anesthetize this bitch
(ANESTHETIZE THIS BITCH, ANESTHETIZE!)
Willow deinde rustig horizontaal mee met de ritme, dat Korn was. In, uit, in, uit...
Hoe lang was ze nu al bezig? Te lang. Waar bleef die orgasme dan? Moest ze dan alles zelf doen? Vragen, vragen. En je weet wat we doen, he, met vragen. Wiedewagen, kennelijk.
Ja... dat was dus complete onzin, net als de wachtijd voor die godverdomde orgasme. Als de vrouwelijke orgasme tenminste geen mythe is.
"Wel een beetje je best doen, he", moedigde Willow haar schatje aan. En ze kneep in het neusje van het beestje.
Dawn, het beestje, hapte en hapte. Maar enige wat ze kreeg, was 30 centimeter zwart plastic, gegoten in kloppende-piemelvorm.
Willow keek vertederd naar Dawns pogingen om te blijven leven. "Awww, je leeft nog". Dat was een goed iets. Ze wilde niet al te vroeg beginnen met necrofilie. Het was beter daarmee te wachten tot Dawn een paar uur ouder was.
Even leek het erop dat Dawn het haasje was. Toen Willows heupstoten overgingen van stand 'in-uit' naar 'dieper-diepst'. "Ach ja...", was Willows mening hierover.
Willow schoof haar voorbind-slurf uit Dawns mond. Langzaam. Bloed, spuug, en voorverteerd glijmiddel deed het ding glimmen. Als een machtig goed doorgesmeerde drol. Ah, guilty pleasures van de simpele man...
Ondertussen plofde Dawn als een zak dode aardappelen neer. Kapot.
"Nou, schatje, mamma is zo terug. Dag!", en Willow gaf Dawn een wriemelzwaai, iets dat chicks doen. Ze deed een "niet storen"-bordje op de deur.
Daar lag ze dan. Broken goods Dawn. Naakt. Naakt in touw en riemen. Maar ze klaagde niet. Zelfs geen kuchje. Kuchen leidde tot pijn en bloed.
"Maar", moest ze waarschijnlijk denken, "Dit is juist". Ze was tenslotte minderjarig lekker.
Dus, een twijfelende eerste rochelende kuchje...