Hoofdstuk 9: Lo an behold, ik noem het, 'Rory'
Op straat:
Willow pulkte beetje tactloos aan de roze elastiek, dat haar beide spleten beneden deed doen splijten. Deze actie swingde tussen zalig onwetend grappig en compleet hoerige aandachttrekkerij in. Het was een grijs gebied. Een prijs die betaald moest worden. Dat had ze geleerd, die ene keer in muziekkamp.
Maar hela, wat zag haar oog nu? "Mammaatje!", zei het zwakjes. Dit raakte een snaar in Willows moederinstinct. Duisternis viel en bulderde de lach der kinderlokkers. Een stampede van helhonden passeerde langs. Willow zag hun grijns, hun vastberaden blik; afstraffing in verschiet.
Hun bloederige piemels, bebloed van het over de grond geslepen worden, sloegen zich om het onschuld heen. Vette Japaneze liefde. Ze tilden haar op voor beter inkijk. Willow hoorde aftellen. Op drie. Drie! En de uiteindens deden de bruine spookrijder. En het was prachtig. Willow besloot het schouwspel 'Rory' te dopen.
Rory kwam bruut, met gespreide benen. Een melkwitte waas waste over Willow heen. Zoveel wit uit zo een nauw gaatje. Willow verwelkomde het, maar proefde niks.
Terug naar de werkelijkheid. Het was allemaal niet echt. "De vuile cocktease!", Willow besloot 'Rory' terug te pakken, "Wacht jij maar. Mij een beetje nat laten dagdromen..."
Willow zette haar meest manische glimlach op. Des te beter niet op te vallen terwijl ze 'Rory' naderde. En ze hufte en ze pufte. Willow perste haarzelf een hersenbloeding aan. Maar het zou het waard zijn. Oh, daar kwam het al. Timing was alles.
'Rory' keek om en knalde net op tijd tegen de massiefste lantarenpaal in de straat op. En viel vlak op haar billen.
"Ha, alle aapies kijken!", en Willow liep tevreden door. Ze voelde aan haar wedgie. Nat. Dus toch iets te hard geperst. Alles voor het meesterplan.
"Klingelingeling", en naturlijk moest er net iemand uit als je naar binnen moet. Waarom ook niet?
Maar deze klant deed Willow ongelovig doen omkijken. Nog voordat ze kon zeggen 'hey, ken ik jou niet ergens van', nam de ander al het initiatief.
Terwijl Willow galant de deur openhield, en de ander onhandig voorbij stommelt met haar zakken paling en whatnot, gaf ze Willow een herkennende blik.
Willow keek haar na. "Hey, huh, is dat niet die ene? Die van het hotel? De eigenares?". Jezus, wat leek ze op die ondegelijke griet van net, zeg. Of omgekeerd. Ze kon zo haar moeder zijn, met die grote likbare zakken melk van d'r.
"Ey, ben je in de kerk geboren of zo? Doe je ook nooit je benen dicht of zo?". Met deze charmante woorden werd Willow de winkel ingelokt, de dildo-shop in.
Willow pulkte beetje tactloos aan de roze elastiek, dat haar beide spleten beneden deed doen splijten. Deze actie swingde tussen zalig onwetend grappig en compleet hoerige aandachttrekkerij in. Het was een grijs gebied. Een prijs die betaald moest worden. Dat had ze geleerd, die ene keer in muziekkamp.
Maar hela, wat zag haar oog nu? "Mammaatje!", zei het zwakjes. Dit raakte een snaar in Willows moederinstinct. Duisternis viel en bulderde de lach der kinderlokkers. Een stampede van helhonden passeerde langs. Willow zag hun grijns, hun vastberaden blik; afstraffing in verschiet.
Hun bloederige piemels, bebloed van het over de grond geslepen worden, sloegen zich om het onschuld heen. Vette Japaneze liefde. Ze tilden haar op voor beter inkijk. Willow hoorde aftellen. Op drie. Drie! En de uiteindens deden de bruine spookrijder. En het was prachtig. Willow besloot het schouwspel 'Rory' te dopen.
Rory kwam bruut, met gespreide benen. Een melkwitte waas waste over Willow heen. Zoveel wit uit zo een nauw gaatje. Willow verwelkomde het, maar proefde niks.
Terug naar de werkelijkheid. Het was allemaal niet echt. "De vuile cocktease!", Willow besloot 'Rory' terug te pakken, "Wacht jij maar. Mij een beetje nat laten dagdromen..."
Willow zette haar meest manische glimlach op. Des te beter niet op te vallen terwijl ze 'Rory' naderde. En ze hufte en ze pufte. Willow perste haarzelf een hersenbloeding aan. Maar het zou het waard zijn. Oh, daar kwam het al. Timing was alles.
'Rory' keek om en knalde net op tijd tegen de massiefste lantarenpaal in de straat op. En viel vlak op haar billen.
"Ha, alle aapies kijken!", en Willow liep tevreden door. Ze voelde aan haar wedgie. Nat. Dus toch iets te hard geperst. Alles voor het meesterplan.
"Klingelingeling", en naturlijk moest er net iemand uit als je naar binnen moet. Waarom ook niet?
Maar deze klant deed Willow ongelovig doen omkijken. Nog voordat ze kon zeggen 'hey, ken ik jou niet ergens van', nam de ander al het initiatief.
Terwijl Willow galant de deur openhield, en de ander onhandig voorbij stommelt met haar zakken paling en whatnot, gaf ze Willow een herkennende blik.
Willow keek haar na. "Hey, huh, is dat niet die ene? Die van het hotel? De eigenares?". Jezus, wat leek ze op die ondegelijke griet van net, zeg. Of omgekeerd. Ze kon zo haar moeder zijn, met die grote likbare zakken melk van d'r.
"Ey, ben je in de kerk geboren of zo? Doe je ook nooit je benen dicht of zo?". Met deze charmante woorden werd Willow de winkel ingelokt, de dildo-shop in.