Hoofdstuk 11: Mamma's mamma heet oma
"Schatje", zei Lorelai, "Ik weet dat je een grote meid ben, nu je lesbisch bent en al dat. Maar een hele pak?".
Rory kon alleen maar schuldig terugkijken, met die grote oogjes van haar. En dat pruilende onderlipje. Tja, wat kon ze zeggen. Euh, verrassing?
"Maar", vroeg haar moeke, "Zit je al vol dan?". Een redelijk doodnormale vraag. Maar Rory moest er verlegen van naar de grond kijken.
Lorelais mond viel ervan open, "Nee?". En Rory begroef haar schone gezicht in haar bleke handjes. Haar stoute grijns verbergend, en bevestigde knikkend haar moeders intuïtie. Ah, guilty pleasures.
Moeder en dochter hadden even een moment. "Oh, schatje", zei Lorelai, "Mamma kan wel een kippendans doen, zo trots ben ik". Rory voelde hetzelfde en meer. Alleen misschien het kippendans-gedeelte niet...
"Yay, we gaan dit vieren. Ik haal het goede pak uit de kast", en Lorelai stormde weg als de Tazmaanse duivel. "Ok, ik wacht hier wel", riep Rory haar moeder na. Waarom die twijfel in je stem, Rory? "Het goede pak?", dacht Rory bij haarzelf, "We hebben het toch wel over melk?".
Maar Rory was een goede dochter. Moeders tegenspreken, daar kon niks goed van komen, wist ze. Ze vermaakte haarzelf in de tussentijd met het lege pak.
(In mijn tijd worstelden we een familie bruine beren als we ons verveelden - Marhime).
Lorelai kwam terug met 'het goede pak'. "Kijk, mamma", Rory hield haar lege pak omhoog, "Vermist".
"Nee, hoor, schatje", zei Lorelai terwijl ze het glas waar de slang aan vastzat, bijvulde, "Het zit allemaal in mijn grote meid".
"Nuh-uh, jawelles. Staat hier. Vermis-tuh..."
Gilmore-moment, check. In zulke momenten gaat het om timing. En Lorelai deed (weer) haar dochters enema-machine aan. Bbrrgg...
Nu ze haar onverdeelde aandacht had, "Ze was bij mamma".
Rory keek verbaasd rond, "Echt waar?".
"In het hotel, gekkie"
"Nee!", en handjes werden voor de fijne mondjes gedaan.
"Nuh-uh! Helemaal broken goods!", en Lorelai ging er eens goed voor hurken, "En toen kwam de politie langs, en ze deden alsof mamma de grote slechterik was. Geloof jij dat nou?".
Maar natuurlijk geloofde Rory in haar mamma. En hoewel ze er stiekem van genoot, geloofde ze nog meer in de complete macht die ze had over haar inwendige darmdruk. Maar ze geloofde dus. Hallelujah! "En", zei de engel,"Als er een gestoorde seriële kinderverkrachter in de familie zit, dan is oma dat".
Lorelais gezicht klaarde meteen op. "Oh schatje, wat weet je mamma toch op te beuren". En ze omhelsde Rory. Iets te enthousiast.
"Oef!", sputterde Rory's gaatje. En toen, "Pwerp".Het was een clown ook, haar achteruitgangetje. Oeh, het begon, en moeder en dochter deden meisjesachtig.
"Lorelai, over vana... HOLY BABY JEZUS OP EEN POEPSLEE!!!"
"Oma!"
"Rory?"
"Moeder!"
"Lorelai!"
"Bingo?", kirde Rory een beetje zwakzinnig. Maar dat werd niet op prijs gesteld. Moeder en oma deden de handen in de zijen, en vormden een front.
"Sorry"
"Lorelai", zei oma, "Wat in tietjes-Naam moet dit voorstellen?"
"Ik kan het uitleggen, moeder"
Maar oma wist wel raad met stoute meiden...
Het leven is als een doos chocolaatjes; slecht voor de gezondheid. Lorelai peinsde over wijze woorden, terwijl ze daar vastgebonden naakt op d'r zelf zat te kwijlen. "Oma's konden soms zo onredelijk zijn...", bromde ze van achter haar ballgag vandaan.
En Rory? Rory was lief, ze sabbelde rustig op haar ballgag. Zonder een druppeltje kwijl nergens. Ah, zo pro.
EN TOEN KWAM OMA BINNEN!!! BAM, deed de deur. En Lorelai en Rory vielen stil. Een laatste sabbel nog. Er werd niet geslikt. Dat kwam later wel. Misschien...
Met open mond staarden ze naar... wat bij de deur stond. Lorelai probeerde het als eerste te zeggen, "Wetwoemen?". Oma deed wulps in haar strak leren outfit. Straks schoot een stalen knoop of gesp los, en was iemand een oog minder rijk. Oma siste tegen deze negatieve gedachtegang. Angst! Wie is hier bang? En ze kungfu-de wat salto's bij elkaar, en, plop, ze was bij Lorelai. En ze snoof. Van poesje, lang-zaam omhoog. Met een vinger, lang-zaam omhoog. Over haar naakt in touw geklede lichaam. Eenmaal bij haar kin aangekomen, speelde ze met de dikke sliert spuug. Oma twistte het om haar vinger heen en bracht het naar haar mond. Mmm...
Het was dan des te anti-climatischer dat de hele scene zich eigenlijk in Lorelai's hoofd afspeelde. Oma straalde een en al lijfelijke straf uit in dat knellende latex-pak van d'r. Dood huid schuurde tegen dood huid bij elke stap die ze nam naar de telefoon.
Oma zat haarzelf neer, en toetste streng op de sneltoets. De telefoon ging over, en ze bracht het naar haar oor. "Ja, hallo? Opa?", en ze viel meteen in een diepe zucht van verveling. "Nee, opa, ik interesseer me niet in je snoep-uitdeelacties. Luister. STOP MET HUILEN, GODVERDOMME! KLEINE KLOTETEEF!". Dat hielp niet. Oma's oor nam wat afstand van de foon. "Tot tien tellen, Emily...", en ze deed 'ooohhhmmm'. "Opa?", zei ze poeslief, "ik heb de Gimp nodig. Jij dus. Bij Lorelai. Binnen een half uur, ja. Oh, en opa? Neem de stinkknikkers mee", Oma wendde haar blik tot Rory, "Ja, de kleine is er ook. Zie je zo".
Rory deed het letterlijk in haar figuurlijke broek.
Rory kon alleen maar schuldig terugkijken, met die grote oogjes van haar. En dat pruilende onderlipje. Tja, wat kon ze zeggen. Euh, verrassing?
"Maar", vroeg haar moeke, "Zit je al vol dan?". Een redelijk doodnormale vraag. Maar Rory moest er verlegen van naar de grond kijken.
Lorelais mond viel ervan open, "Nee?". En Rory begroef haar schone gezicht in haar bleke handjes. Haar stoute grijns verbergend, en bevestigde knikkend haar moeders intuïtie. Ah, guilty pleasures.
Moeder en dochter hadden even een moment. "Oh, schatje", zei Lorelai, "Mamma kan wel een kippendans doen, zo trots ben ik". Rory voelde hetzelfde en meer. Alleen misschien het kippendans-gedeelte niet...
"Yay, we gaan dit vieren. Ik haal het goede pak uit de kast", en Lorelai stormde weg als de Tazmaanse duivel. "Ok, ik wacht hier wel", riep Rory haar moeder na. Waarom die twijfel in je stem, Rory? "Het goede pak?", dacht Rory bij haarzelf, "We hebben het toch wel over melk?".
Maar Rory was een goede dochter. Moeders tegenspreken, daar kon niks goed van komen, wist ze. Ze vermaakte haarzelf in de tussentijd met het lege pak.
(In mijn tijd worstelden we een familie bruine beren als we ons verveelden - Marhime).
Lorelai kwam terug met 'het goede pak'. "Kijk, mamma", Rory hield haar lege pak omhoog, "Vermist".
"Nee, hoor, schatje", zei Lorelai terwijl ze het glas waar de slang aan vastzat, bijvulde, "Het zit allemaal in mijn grote meid".
"Nuh-uh, jawelles. Staat hier. Vermis-tuh..."
Gilmore-moment, check. In zulke momenten gaat het om timing. En Lorelai deed (weer) haar dochters enema-machine aan. Bbrrgg...
Nu ze haar onverdeelde aandacht had, "Ze was bij mamma".
Rory keek verbaasd rond, "Echt waar?".
"In het hotel, gekkie"
"Nee!", en handjes werden voor de fijne mondjes gedaan.
"Nuh-uh! Helemaal broken goods!", en Lorelai ging er eens goed voor hurken, "En toen kwam de politie langs, en ze deden alsof mamma de grote slechterik was. Geloof jij dat nou?".
Maar natuurlijk geloofde Rory in haar mamma. En hoewel ze er stiekem van genoot, geloofde ze nog meer in de complete macht die ze had over haar inwendige darmdruk. Maar ze geloofde dus. Hallelujah! "En", zei de engel,"Als er een gestoorde seriële kinderverkrachter in de familie zit, dan is oma dat".
Lorelais gezicht klaarde meteen op. "Oh schatje, wat weet je mamma toch op te beuren". En ze omhelsde Rory. Iets te enthousiast.
"Oef!", sputterde Rory's gaatje. En toen, "Pwerp".Het was een clown ook, haar achteruitgangetje. Oeh, het begon, en moeder en dochter deden meisjesachtig.
"Lorelai, over vana... HOLY BABY JEZUS OP EEN POEPSLEE!!!"
"Oma!"
"Rory?"
"Moeder!"
"Lorelai!"
"Bingo?", kirde Rory een beetje zwakzinnig. Maar dat werd niet op prijs gesteld. Moeder en oma deden de handen in de zijen, en vormden een front.
"Sorry"
"Lorelai", zei oma, "Wat in tietjes-Naam moet dit voorstellen?"
"Ik kan het uitleggen, moeder"
Maar oma wist wel raad met stoute meiden...
Het leven is als een doos chocolaatjes; slecht voor de gezondheid. Lorelai peinsde over wijze woorden, terwijl ze daar vastgebonden naakt op d'r zelf zat te kwijlen. "Oma's konden soms zo onredelijk zijn...", bromde ze van achter haar ballgag vandaan.
En Rory? Rory was lief, ze sabbelde rustig op haar ballgag. Zonder een druppeltje kwijl nergens. Ah, zo pro.
EN TOEN KWAM OMA BINNEN!!! BAM, deed de deur. En Lorelai en Rory vielen stil. Een laatste sabbel nog. Er werd niet geslikt. Dat kwam later wel. Misschien...
Met open mond staarden ze naar... wat bij de deur stond. Lorelai probeerde het als eerste te zeggen, "Wetwoemen?". Oma deed wulps in haar strak leren outfit. Straks schoot een stalen knoop of gesp los, en was iemand een oog minder rijk. Oma siste tegen deze negatieve gedachtegang. Angst! Wie is hier bang? En ze kungfu-de wat salto's bij elkaar, en, plop, ze was bij Lorelai. En ze snoof. Van poesje, lang-zaam omhoog. Met een vinger, lang-zaam omhoog. Over haar naakt in touw geklede lichaam. Eenmaal bij haar kin aangekomen, speelde ze met de dikke sliert spuug. Oma twistte het om haar vinger heen en bracht het naar haar mond. Mmm...
Het was dan des te anti-climatischer dat de hele scene zich eigenlijk in Lorelai's hoofd afspeelde. Oma straalde een en al lijfelijke straf uit in dat knellende latex-pak van d'r. Dood huid schuurde tegen dood huid bij elke stap die ze nam naar de telefoon.
Oma zat haarzelf neer, en toetste streng op de sneltoets. De telefoon ging over, en ze bracht het naar haar oor. "Ja, hallo? Opa?", en ze viel meteen in een diepe zucht van verveling. "Nee, opa, ik interesseer me niet in je snoep-uitdeelacties. Luister. STOP MET HUILEN, GODVERDOMME! KLEINE KLOTETEEF!". Dat hielp niet. Oma's oor nam wat afstand van de foon. "Tot tien tellen, Emily...", en ze deed 'ooohhhmmm'. "Opa?", zei ze poeslief, "ik heb de Gimp nodig. Jij dus. Bij Lorelai. Binnen een half uur, ja. Oh, en opa? Neem de stinkknikkers mee", Oma wendde haar blik tot Rory, "Ja, de kleine is er ook. Zie je zo".
Rory deed het letterlijk in haar figuurlijke broek.